Colorado cocaïne

De verslavende en poederlichte sneeuw van Breckenridge, Vail & Aspen

Het is een investering die zich absoluut terugbetaalt. Skiën in het Amerikaanse Colorado kost je aardig wat vlieguren en een fikse jetlag. Maar eenmaal op de lange latten of een snowboard in de Amerikaanse Champagne powder krijg je een fantastische payback. In Breckenridge, Vail en Aspen is de crowd vriendelijk en de poedersneeuw verslavend als cocaïne.

We vliegen met Icelandair via Reykjavik naar Denver. Met deze luchtvaartmaatschappij mag je een tussenstop maken in IJsland en daar wennen we vast aan de vrieskou, voordat we de grote oversteek naar de US of A maken waar we landen in Denver. Vanaf hier is het nog een kleine twee uurtjes rijden alvorens we in Breckenridge aankomen. Snel de ski’s uit de tas en richting de pistes!

“Pistes?” Onze gids Lee Sky moet lachen. “Die hebben we hier niet. Hier mag je overal skiën!” Er blijken hier boundaries te zijn en dat betekent zo veel als dat je overal mag skiën in het gebied. On en off piste. En in dat laatste zijn de Amerikanen bijzonder goed. Ze doen het zo vaak dat overal in het terrein buckelpistes ontstaan. Moguls, zoals ze hier heten, Amerikanen houden ervan. Wij ietsje minder, maar een lesje van Lee slaan we niet over. “Moguls zijn de real deal, iedereen is er hier gek op.” Sierlijk en explosief knalt Lee naar beneden en geeft ons tips over hoe we ook beneden kunnen komen. Een goede les, maar we vragen toch of we iets vriendelijker terrein kunnen opzoeken.

Daar zijn gelukkig ook nog zat kilometers van te vinden. De hele dag vermaken we ons tussen de bomen en nemen natuurlijk een kijkje in een aantal van de vijf funparks waar ‘Breck’ bekend om staat. Vanuit de stoeltjeslift kun je de capriolen op grote schansen van de slopestylers en freestylers het beste bekijken. In de avond, bij het eten zijn we gesloopt. Van de jetlag, van de buckels en van de hoogte. Op Peak 8, een van de vijf bergtoppen, skieden we vandaag op 3958 meter hoogte. “Veel drinken,” is het advies. En waar kan dat beter dan in de Breckenridge Brewery, een must see, eat and drink. De mout- en hopgeuren vliegen je tegemoet, de porties eten zijn Amerikaans groot en het proefplateau met acht lokaal gebrouwen glaasjes is sfeerverhogend. Na die acht glaasjes gaan bij mij echter de luiken volledig dicht. Het is mooi geweest voor vandaag. Morgen weer een dag, weer een ander skigebied. Vail staat op het programma.

Groot, groter, grootst

Vail is megalomaan in de ski-industrie. Supercommercieel en het imperium kocht de afgelopen jaar ook nóg een aantal skigebieden op om haar macht groter en groter te laten worden. Niet iedereen is daar fan van, mensen zijn bang voor het verlies van authenticiteit van de opgekochte kleine gebieden, maar eerlijk is eerlijk, skiën in Vail is lekker! De namen van de afdalingen zijn stuk voor stuk grappig of origineel. We skiën langs de Shangri-la, de Bolsjoi Balroom en Rasputin’s revenge naar beneden en zijn verbaasd over het goede niveau van de gemiddelde skiër hier.

En iedereen is vriendelijk. Dat viel ons in alle drie gebieden op. Amerikanen weten wel wat gastvrijheid betekent. Medewerkers begroeten iedereen en geen vraag is te gek, je krijgt altijd op beleefde toon antwoord. En de Amerikaanse skiër heeft ook een betere opvoeding gehad dan die uit de Alpen. Voordringen bij de lift is uit den boze, sterker nog, veel mensen laten je voor. “Good day sir, how was your ride?” “Euh, ja wel eh.. good thank you, stamelen we terug.” En Vail heeft naast al die vriendelijkheid ook nog wat ander moois te bieden. Tussen de berkenbomen (Aspen trees) vinden we ongerepte poedersneeuw en na een middag spelen, moeten we alweer haasten om terug te komen. We hebben maar een fractie van het gebied gezien, maar gaan morgen alweer verder naar het volgende gebied. Aspen, ook niet verkeerd.