Tijdens de rit vergaap ik me aan het idyllische kerstlandschap, waar roodgekleurde houten boerderijen de enige dissonant zijn in het verder spierwitte decor.
De Noren kletsen en grappen, maar ik kijk mijn ogen uit. Vanuit Beitostølen, een skidorp aan de voet van het Jotunheimen-gebergte, rijden we richting een klein skigebied. Dit skigebied heet Alpinsenteret Raudalen en de handvol liften draait nog niet, daarvoor is het te vroeg in het seizoen. We schrijven begin februari. Tijdens de rit vergaap ik me aan het idyllische kerstlandschap, waar roodgekleurde houten boerderijen de enige dissonant zijn in het verder spierwitte decor. We komen bij een brug en ik zie een woest stromende rivier. Rauwe bergtoppen glinsteren in de verte en letterlijk alles rondom is bedekt onder een dikke sneeuwlaag, zelfs de stenen ín de rivier. Even denk ik ergens diep in Canada te zijn, misschien wel Alaska. Tot een verkeersbord vol met ø’s en å’s bevestigt dat ik toch echt in Noorwegen ben. Iets verder stoppen we bij een verlaten pisterestaurant. “Nog even wachten tot het hier druk wordt”, zegt gids Atle Hovi. “Wij Noren beginnen wat later met wintersport. Pas rond Pasen is het hoogseizoen.” Dat duurt nog twee maanden, maar over sneeuw maakt hij zich geen zorgen. “Sneeuw? Dat valt hier gratis uit de lucht. Het begint vaak in oktober en tot mei zitten we hier goed. Ja, ik hoorde dat het in de Alpen steeds vaker lastig is. Dat probleem kennen wij hier niet”, glimlacht Hovi. Dat komt goed uit. Zeker als je op het punt staat om een middag te gaan cat skiing. Niet bekend met die term? Cat staat hier voor sneeuwkat of pistebully, of een ander krachtig voertuig dat steile sneeuwhellingen kan bedwingen. Deze vorm van freeriden komt uit Noord-Amerika, waar powderheads tot de conclusie kwamen dat je ook zonder urenlang te skitoeren of dure helikopters te charteren hele poedervelden voor jezelf kunt hebben. Want een pistebully is niet alleen vele malen goedkoper dan een helikopter, zo’n machine heeft ook veel minder impact op het milieu. Bovendien kan zo’n cat tot vier keer meer mensen per ritje vervoeren. Hovi vertelt: “Een paar skigebieden in Noorwegen mogen op proef cat skiing aanbieden. Beitostølen is daar één van. Niet alleen omdat wij elk jaar verzekerd zijn van meters sneeuw, ook hebben wij de ruimte en de juiste hellingen om dit veilig te doen. Zonder de natuur of andere pistegebruikers te verstoren.” Er is hier inderdaad helemaal niemand, behalve wij. Atles broer Bjørnar Hovi is manager van de lokale skiliften en bestuurt vandaag de pistebully. Aan de achterkant spant hij een koord waar wij ons aan vast kunnen houden, het geheel lijkt op een mobiele sleeplift. (Een teken dat cat skiing hier nog in de kinderschoenen staat. Meestal ga je omhoog in een comfortabele cabine op of achter de cat.) En zo begint onze expeditie achter de pistebully eerst nog over een skipiste. Al snel verruilen we die voor de wildernis, en ploegen we door ongeprepareerde sneeuw. Gestaag gaan we omhoog, tot we de ruim 1300 meter hoge top van de Slettefjell (letterlijk vertaald: ‘gewone berg’) bereiken. Een vreemde naam eigenlijk, want in dit buitenaardse landschap lijkt niets gewoon. Dan stopt Bjørnar, springt uit de cockpit van zijn imposante pistebully en roept “We zijn er!” Ik veeg een laag sneeuw van mijn goggles en zie dan dat er een paradijs aan mijn ski’s ligt. Een kilometerslange afdaling met in de diepte bevroren meren en in de verte de mysterieuze pieken van de Jotunheimen. Een waterig zonnetje straalt door de sluierbewolking. Het einde van de afdaling kan ik niet eens zien. Atle lacht: “Ik verzeker je dat niemand anders hier deze winter eerder heeft geskied. Wij trekken dus Meer aanmoediging is niet nodig. Atle draait zijn eerste bochten en ook ik zet de afdaling in. De sneeuw op de top, waar vaak een straffe wind staat, is nog hard en ijzig. Maar al na enkele bochten stuift de poeder omhoog. Nu dringt het concept van snowcatskiën pas goed tot me door: na een half uurtje hebben we een plek bereikt waar je zonder loodzware klim op toerski’s nooit zal komen. Een paar honderd meter verderop komt Atle met een vreugdekreet tot stilstand. “Nog een voordeel van cat skiing”, zegt hij, “is dat je minder weersafhankelijk bent. Het kan bijna altijd, tenzij het weer écht heel slecht is.” Na de steile top wordt de helling vlakker, we hebben voetbalvelden aan poeder om brede, lange bochten in te draaien. Nog een paar honderd meter lager treffen we de boomgrens. Eerst steken de toppen van dennenboompjes nét uit de diepe sneeuwlaag. Ze vormen een bijzonder leuk slalomparcours. Daarna wordt het bos dichter, de bomen groter en takken ontwijken steeds uitdagender. Tot we belanden op een besneeuwd bergweggetje, aan de andere kant van de Slettefjell. Dik 1000 meter lager en zo’n vijf kilometer verder. Rustig glijden we de laatste kilometer omlaag over de kronkelweg. Atles vraag of ik van het skiën heb genoten, blijkt vooral retorisch. Ondertussen vraag ik me af wat ik het meest voel branden: mijn kuiten na deze droomafdaling, mijn wangen van de Noorse vrieskou, of het verlangen om morgen wéér een middag te gaan snowcatskiën …
Oostenrijk
Zwitserland
Frankrijk
Italië
Duitsland
Bulgarije
Finland
Andorra
