Italiaans genieten in de VALLE D’AOSTA

We zitten in het kleine dorpje Antagnod, een gezellig klein skigebied, onderdeel van Ski Monterosa in het Noord-Italiaanse Valle d’Aosta. Vandaag ervaren we de perfecte start voor onze eerste vader-zoonskivakantie.

Finne is acht en skiet al een paar jaar, maar zal meer meters maken dan ooit tevoren. We snappen dat Italiaanse families hier graag komen. De rode pistes zijn nog dicht door sneeuwgebrek als wij er zijn, maar de lange blauwe piste van Antagnod is heerlijk om op te starten en een geweldige leerpiste. Dat er vlak naast de piste 15 centimeter verse en zachte sneeuw ligt, is voor Finne een mooie eerste ervaring met poedersneeuw. We glijden af en toe een paar meter door het zachte spul en Finne geniet ervan, totdat blijkt dat poedersneeuw bij een val echt overal in kruipt. Opwarmen doen we halverwege de dag bij het restaurant met een simpele, maar smakelijke pasta en een salade. Eten is hier, hoe eenvoudig ook, altijd lekker! Voor de koffieliefhebber zoals ik, is Italië natuurlijk een godsgeschenk, ook al zie ik boven de glimlach een afkeurende blik als ik in de namiddag een cappuccino bestel. De volgende dag – we skiën vandaag in het grotere Champoluc – raak ik weer aan de praat over koffie. Dit keer met Paulo en Guido, twee snowboarders uit Milaan. “Cappuccino alleen bij het ontbijt, nooit meer daarna”, verzekeren ze me. “Een espresso, misschien met een beetje suiker, maar niet meer. Basta!” Ze zitten naast ons op het zonovergoten terras van restaurant Campo Base, een gezellige en vriendelijke stek met Nepalese sferen. We eten een machtige polenta met bergkaas en krijgen ook wat adviezen waar we nog heen kunnen die dag. “Ski naar Sant’Anna, daar krijg jij, en vooral je zoon, geen spijt van. En drink nog een koffie boven op de Colle Betaforca. Koffie! Geen …”, en hij wijst naar mijn cappuccino. “Arriverderci en schrijf wat moois over dit gebied!” Dat zullen we doen, beloven we.

Iets positiefs schrijven is echt geen probleem, want we hebben een bijzonder leuke dag. Er zijn hier vooral brede rode pistes en je kunt tussen Frachay en Sant’Anna heel veel meters maken en toch altijd dicht bij het startpunt zijn. Finne geniet want hij gaat voor het eerst in een skitrein naar boven (“kijk hoe mooi!”), hij skiet de hele dag rode pistes (“dat kan ik wel, pap”) en vanaf de Bettaforca is er een lange ‘fun slope’ waar hij met mijn stok koebellen of onderdelen van een drumstel kan raken (“dit is de leukste piste!”). Ik drink inderdaad koffie op de Bettaforca en zonder dat ik het bestel, krijgt Finne een reep Italiaanse chocola van de barvrouw en een kus op z’n hoofd. Zo hoort dat hier. Familie is het belangrijkste Italiaanse goed. We verlaten Antagnod en Champoluc, maar hebben een nieuwe mooie bestemming voor ons liggen: Breuil-Cervinia, met uitzicht op de Monte Cervino, de Italiaanse kant van de Matterhorn. Het goede weer achtervolgt ons en we skiën alleen maar in de zon. Als we naar beneden glijden, zien we rechts de Monte Cervino hoog in de wolken; als we een achteruitkijkspiegel hadden, keken we naar de Kleine Matterhorn; en voor ons rijst de Grandes Murailles op, de gigantische bergketen achter het dorp waar je hier continu zicht op hebt. Wat een gaaf gebied is dit. We skiën hier twee dagen geweldig mooi. Helaas hebben we geen tijd voor een rondje Zwitserland – oké, we hebben voor het gevoel 100 meter in het buurland geskied – maar een volgende keer gaan we zeker richting Zermatt. Al is het maar om de Matterhorn in zijn unieke, bekende vorm te laten zien aan Finne, die hem alleen kent van de bekende reep chocola. Ons hotel ligt op loopafstand van de piste en het dorp is autovrij, perfect dus.

Dit was voor mij de eerste keer dat ik met slechts één van onze kinderen op skireis ging. Mocht je hier ook al eens aan hebben gedacht, maar nog niet gedurfd, laat mij dan de twijfels wegnemen. Er zijn veel voordelen om maar met z’n twee te zijn en het is gewoon ook heel erg leuk. Alles ging vlot: de reis, inchecken in het hotel, klaarmaken voor de piste … De skiverhuur was voor het eerst een peulenschil en al skiënd vlógen we door elk gebied. Bij een probleem hoeft er niemand te wachten en konden we het samen snel oplossen. Bij het ontbijt, lunch en diner speelden we kaart- of dobbelspelletjes. En in mijn rugtas zat altijd een dikke Donald Duck als we even op onszelf wilden zijn. Doen dus!

Als we een langer rondje willen maken naar Valtournenche, hebben we een ‘Home Alone 2’-moment, onze favoriete kerstfilm. In de film loopt Kevin op het vliegveld per ongeluk achter de verkeerde vader aan. Die lijkt, met dezelfde lange jas en gelijkaardig kapsel, erg op zijn eigen vader en zo belandt Kevin in het besneeuwde New York en niet in warme Miami. Onze versie loopt net als in de film goed af, maar terwijl ik op het pisteplan aan het kijken ben, glijdt Finne achter iemand aan met exact hetzelfde grijze skipak en dezelfde blauwe cameratas. Gelukkig realiseert hij zich op tijd dat papa eigenlijk skiet en niet op een snowboard staat. Als de snowboarder zich omdraait op mijn geroep naar Finne, blijkt het ook nog eens een collega-wintersportjournalist uit Nederland te zijn. Wat een toeval! We spreken af om ‘s avonds in de bar van het hotel een aperitivo te drinken en skiën dan verder, want we hebben nog een lange rit te gaan. We willen namelijk naar Valtournenche skiën, omdat dit zo’n mooie lange afdaling is tussen de bomen. Heerlijk lang glijden we zonder lift en beneden drinken we een kop koffie en warme chocomelk. Want na zo’n lange afdaling zit de kou wel goed in de tenen van Finne. Op de terugweg moeten we ons een beetje haasten, want de liften gaan bijna dicht. Even let ik niet goed op en laat voor het eerst een skistok vallen uit de lift. Er verschijnt een diepe frons op mijn voorhoofd als Finne ineens zegt: “Nou, we hebben weer een mooi verhaal te vertellen.” Mijn frons verdwijnt en ik schiet in de lach. Ik had hem net uitgelegd dat we zo meteen op tempo door moesten skiën om niet in tijdstress te komen. Na snel rekenwerk concludeer ik dat de stokken het risico van de lift missen (en dan een bus pakken in plaats van terug te skiën tot de voordeur van het hotel) waard zijn. Finne, met minder dan drie weken ski-ervaring heeft deze week goed kunnen oefenen en met zijn kleine skietjes in een formatie die iets tussen pizza en patat zit, vliegt hij probleemloos achter me aan. Als ik dan toch even stop om te checken of het goed gaat, vraagt hij alleen maar waarom we stoppen. Ik moet weer lachen en we skiën verder. Ik pik mijn stok uit de poedersneeuw en we racen verder naar beneden. Net op tijd gaan we opnieuw met de lift naar boven. Met z’n tweeën zijn we gewoon heel erg snel op de berg. Vijftien minuten vertraging. Die laatste lift gaan we halen. Als dit de enige rimpel op deze reis is, dan teken ik ervoor.