We ontmoeten de bekendste Belgische wintersporter Seppe Smits op een van die vele bloedhete dagen afgelopen zomer. Hij revalideert nog volop van een operatie aan zijn knie. Een scheur in zijn kraakbeen. “Negen maanden revalidatie. Het was dat of nooit meer snowboarden.” Hij hoopt dit najaar voorzichtig terug voor het eerst op een snowboard te staan.

“Maar dan zijn we er nog niet. Ik start met rustige afdalingen zonder impacts. Vanaf december kan ik terug freestylen. Hopelijk geraak ik tijdig terug in vorm voor het WK in Salt lake City, Utah (VS) eind januari. Het is nog te vroeg om daar al van te dromen. Ik moet mijn revalidatie op het juiste ritme aanhouden. Deze namiddag heb ik een half uur behandeling bij de kinesist en aansluitend train ik daar onder begeleiding nog enkele uren.”

Geluk bij een ongeluk: de revalidatie valt in de zomer, net wanneer een snowboarder technisch werkloos is.
“Normaal gezien start ik mijn seizoen al in augustus in Australië en Nieuw-Zeeland. Het is daar dan perfect om te snowboarden. Vanaf oktober begin ik dan te trainen op de gletsjers in Oostenrijk en Zwitserland. In mei loopt het seizoen dan ten einde en dan neem ik mijn surfplank vast. Ik ben een golfsurfer. Eind september ga ik toch tien daagjes surfen in Portugal. Surfen heeft geen impact op mijn knieën. Een sport die ik dus perfect mag uitoefenen.”

Hoe wordt een jongen uit Westmalle wereldkampioen snowboarden?
“Als kind ging ik skiën met mijn ouders en na een paar jaar wilde ik ook wel eens snowboarden. Ik ben altijd iemand geweest die verschillende sporten wilde uitproberen. En snowboarden ging al heel snel heel goed. Ik raakte er helemaal aan verknocht. Toen een Oostenrijkse skileraar mijn ouders er op wees dat ik toch wel talent had, is dat stilaan uitgebreid. Ik ging twee keer per week indoor trainen op de overdekte piste in Peer. Ik begon deel te nemen aan kleine wedstrijden. Met succes, daarna probeerde ik de grotere tornooien, nieuwe oefeningen…. Snowboarden werd voor mij een sport waarin ik altijd zin heb om mijn limieten te verleggen. Toch is het ook dankzij de inzet van mijn ouders. Op vrijdagavond na school vertrekken naar Oostenrijk, zaterdag trainen, zondag een wedstrijd, ’s nachts terugkomen en slapen in de auto. Maandagmorgen terug op school. En dat enkele keren per jaar.”

Was dat te combineren met school?
“Er was zeker respect voor mijn sport, maar al te vaak zagen leerkrachten mijn buitenlandse stages puur als vakantie. Wat een verademing toen ik terecht kon op de topsportschool in Antwerpen. Daar was er niet alleen begrip maar ook voldoende professionele ondersteuning. Lessenpakketten om mee te nemen op buitenlandse stages, inhaallessen, flexibele uurroosters en een aangepaste examenregeling. Die school heeft me echt goed geholpen om vooruit te komen.”

Wat trok je vanaf het eerste moment zo aan in snowboarden?
“Er is geen enkele anders sport waarbij ik zoveel motivatie hebt om nieuwe zaken te leren. En natuurlijk: die bergen. Elke wintersporter, van welk niveau ook, vindt de bergen fantastisch. Dat buitenleven, die uitzichten, de natuur, sneeuw,… Ik kijk nu al weer uit naar dat leven in de sneeuw tussen de bergen.

Wat heb je nodig om aan de top van snowboarden
te komen?
“Sowieso doorzettingsvermogen en topconditie, maar dat is bij iedere sport zo als je aan de top wil komen. Maar daarnaast, en dat zal misschien veel mensen verbazen: creativiteit. De sport blijft evolueren en als je er bovenuit wil steken, moet je voortdurend jezelf vernieuwen. Niet zomaar andere mensen kopiëren. Echt op zoek gaan naar nieuwe combinaties en die jezelf aanleren. Je moet ook goed tegen de kou kunnen. Want hoewel goede technische kledij al flink helpt, train je toch vaak in ongure omstandigheden.”

En je mag geen schrik hebben.
“Je kunt voorzichtig of gewaagd skiën of snowboarden. Je maakt het zo gevaarlijk als je zelf wil. Die adrenaline is natuurlijk wel plezant, maar ik ben geen adrenaline junk die het nodig heeft om zichzelf steeds maar weer tot op de rand te pushen. Die adrenaline maakt het alleen maar plezanter.”

Vanaf augustus train je dagelijks. Hoe moet ik me een trainingsschema van een snowboarder voorstellen?
“Je moet rekening houden met veel verschillende factoren. Je kan nooit op voorhand zeggen wat of hoe je gaat oefenen. Een vast trainingsschema zoals bij andere sporten is onmogelijk. Je weet immers nooit hoe de weersomstandigheden zullen zijn. Daar ben je echt van afhankelijk. Bij slecht weer heb je bijvoorbeeld geen dieptezicht, wat springen onmogelijk maakt. Soms kan je twee uurtjes de berg op, andere dagen vijf. Ook je gevoel speelt mee en de sneeuwcondities. Je moet sowieso altijd voortgaan op je gevoel om te trainen. Je hebt ideeën, dingen die je wil bijleren maar op sommige dagen gaat het gewoon niet. Daar mag je geen stress van krijgen.”

Heb je een trainer die je daarbij begeleidt?
“Ik werk altijd samen met een trainer die voor de federatie Sneeuwsport Vlaanderen werkt en het hele jaar door bij me is. Naast trainingen geeft hij me ook logistieke en administratieve ondersteuning. Hij treedt ook op als mental en fysieke coach. Zo iemand heb je echt nodig. De dagen dat we trainen, moeten we ook nog opwarmen, stretchen, ons materiaal onderhouden, naar de winkel gaan, koken,….want we logeren dan op een appartement. Dat is vrijwel onmogelijk. Hij helpt ons daarbij en regelt de boekingen, vliegtuigtickets, verblijven….De federatie heeft niet zo’n grote budgetten maar de ondersteuning die we krijgen van Sneeuwsport Vlaanderen is wel voldoende om een winterseizoen af te werken.”

Je bent 27, hoe lang denk je nog verder te kunnen gaan?
“Het snowboardcircuit is de afgelopen jaren veel professioneler geworden. Naast het pure snowboarden, trainen snowboarders nu veel meer op fysiek. Zo ben je beter voorbereid op een lang seizoen met veel impacts. Ik heb mijn lichaam ook altijd op die manier getraind en daardoor hoop ik dat ik het langer kan volhouden dan de generatie voor mij. Alles hangt af van die fysieke conditie. Zolang ik er plezier in heb, blijf ik voordoen. Mijn revalidatie nu is cruciaal, ik hoop vanaf december terug te kunnen trainen om mijn niveau van vroeger terug te behalen.”

En wanneer dat plots niet meer lijkt te lukken?
“Dan zoek ik andere facetten van het snowboarden op. Mijn ambitie is nooit een wedstrijdcarrière geweest. Het klinkt misschien raar uit de mond van een oud-wereldkampioen, maarsnowboarden is voor mij een uit de hand gelopen hobby. Ik heb altijd enorm veel plezier gehad als ik op mijn snowboard sta. Wat je ook doet, dat is toch het belangrijkste bij alles wat je onderneemt. Ik heb een passie en ik kan me daarin uitleven. Maar het is nooit mijn doel geweest om professioneel snowboarder te worden. Als ik niet meer aan wedstrijden kan deelnemen, ga ik misschien fotoshoots doen en filmpjes opnemen. Daarin zijn enorm veel mensen geïnteresseerd. Ik denk niet dat ik ooit het snowboarden volledig zal kunnen loslaten.”

Hoe kijk je terug op de afgelopen winterspelen in Pyon-chang in Zuid-Korea?
Ik was heel tevreden over mijn prestaties. Bij de Olympische Spelen is de druk altijd enorm. De druk van de media is heel erg voelbaar. Dat maakt het eigenlijk minder plezant en moeilijker om te presteren. Ik was naar ginder getrokken met een lichte blessure. Mijn ambitie was een finaleplaats en dat heb ik bereikt dus ik was tevreden. De media heeft daarover heel anders geschreven. Zij hadden heel wat kritiek, maar ze hebben vaak geen idee hoe snowboarden in elkaar zit. Ze komen één keer om de vier jaar naar een wedstrijd kijken en schrijven dan maar wat.”

In het onderdeel slopestyle werd je 10e
Ik had voor mijn vertrek al aangegeven dat het niet makkelijk zou zijn. Een finaleplaats was mijn doel en die heb ik behaald. Eenmaal in die finale vielen alle stress en pressure weg. Ik heb alles gegeven in weersomstandigheden die verre van ideaal waren. Toen ik de beelden achteraf bekeek, was ik blij met de keuzes die ik tijdens de wedstrijd maakte. De tweede wedstrijd in de discipline Big Air viel tegen omdat ik toen al een week gesukkeld had met mijn knie. Ik had last wanneer ik een trap op moest wandelen. Ik heb die week weinig kunnen trainen en ben aan de wedstrijd begonnen met een volledig ingetapet been en met pijnstillers. Ik was daar niet tevreden over, maar het is niet anders. Ik probeer op wedstrijden te laten zien wat ik kan en mijn eigen doelstellingen waar te maken. En niet wat de media of anderen willen dat je behaalt of opleggen voor mij.

In 2022 vinden de Olympische Winterspelen plaats in Peking. Zien we Seppe Smits opnieuw de vlag dragen tijdens de openingsceremonie?
Dat is nog vier jaar. Een eeuwigheid. We zullen zien hoe mijn revalidatie verloopt. Peking is zeker geen toplocatie. Niet sneeuwzeker en opnieuw veel kans op wind. In Zuid-Korea lag er ook al heel weinig sneeuw. En Sotchi was ook al geen hoogvlieger qua sneeuwzekerheid. Dat is drie keer op rij Winterspelen met veel aangemaakte sneeuw.

Wat is voor jou dan een topgebied?
Ik ben een grote fan van Oostenrijk. Goede pistes en de sfeer is mega. Een echt wintersportgevoel met chalets. Absolut Park in FlachauWinkl spant er voor mij de kroon. Is een heel goed uitgerust gebied met goede liften, heel luxueus. Brede waaier aan mogelijkheden. Misschien is het daar niet perfect om te trainen op allerhoogste niveau maar de sfeer is er zo fijn. Mega relaxed. De pistes in Frankrijk zijn iets uitdagender maar er is minder sfeer.”