Ruben van der Laan (49) is al meer dan 25 jaar wintersportjournalist. In die jaren bezocht hij meer dan honderd wintersportgebieden in twintig landen op drie continenten. Daar bedwong hij in de loop der jaren, soms met vallen en opstaan, duizenden pistes. Van extreem tot ontspannen, van rood oplichtende Dolomieten tot diepgroene Noorse fjorden. Dit zijn Van der Laans favoriete pistes in Europa.

Sommige pistes móét je eens gedaan hebben. Gewoon, omdat ze er nu eenmaal zijn. Zoals de befaamde Mur Suisse in Champéry (Zwitserland, Portes du Soleil). Een bijzonder steile, ongeprepareerde piste vol buckels zo groot als personenauto’s. Daar is eigenlijk weinig plezier aan te beleven, maar ja, hij ligt er nu eenmaal. In dezelfde categorie valt de Harakiri in het Oostenrijkse Mayrhofen. Een twee kilometer lange, kaarsrechte piste met een hellingspercentage van 78% over de steilste 400 meter. De eerste keer vergiste ik mij erin; vooral in de ijzigheid van de afdaling. Na de tweede bocht ging het mis, en jong en onbevangen gleed ik enkele honderden meters omlaag, een spoor van ski’s en stokken achterlatend. De keren daarop wist ik dat je juist zo min mogelijk bochten moet maken, de blik vooruit en hopen op het beste. Dán voel je waarvoor de Harakiri bedoeld is. Een piste die goed is voor een enorme adrenalinestoot, en die je na die eerste succesvolle poging nóg eens wilt doen. Gewoon, omdat hij er is.
www.mayrhofen-zillertal.nl

Mijn eerste kennismaking met een reuzenskigebied was het Franse Les Trois Vallées. Vanuit Val Thorens verkende ik dit gebied en haar schijnbaar onuitputtelijke variatie aan pistes. Het is een gebied waar je als fanatieke wintersporter ongetwijfeld vaker belandt; zonder twijfel het beste aaneengesloten gebied ter wereld. Mijn favoriete piste in dit supergebied begint op de Cime de Caron. Deze top op 3200 meter hoogte bereik je via een pijlsnelle, moderne gondellift. Op die top word je beloond met een million dollar view. Een ongelooflijk uitzicht over bergtoppen en gletsjers als beloning, alsof je ergens hoog in de Himalaya bent beland. Vanaf de Cime kun je kiezen voor meerdere pistes, zoals de gitzwarte Combe de Caron, maar mijn favoriet is Col de l’Audzin. Een venijnige rode piste die eerst kronkelt door het hooggebergte, en iets lager op de flanken van de Cime de Caron uitwaaiert tot een heerlijk brede racebaan. Ook fijn: omdat deze piste in een hoek van het gebied ligt is het er zelden écht druk, zeker in de vroege ochtend of late middag kun je voluit gaan. En heb je even genoeg van deze piste, dan is er opzienbarend veel keuze vanaf de Cime de Caron. In totaal kun je kiezen uit zo’n 30 pistevariaties, richting Val Thorens, Orelle of het circa 11 km verderop gelegen Les Menuires.
www.valthorens.com

Skiën met uitzicht over zee, dat lukt je niet in de Alpen. Het is sowieso een zeldzaamheid. Misschien wel de mooiste uitzondering op aarde is het skigebied Strandafjellet in Noorwegen. Zo heet het enige grote skigebied in het Noorse fjordengebied, aan het Storfjord – ‘grote Fjord’ – om precies te zijn. Strandafjellet heeft een van de langste skiliften van Noorwegen: deze comfortabele cabinelift voert je naar 1070 meter hoogte. Daar beginnen enkele van de langste pistes van heel Scandinavië. De langste is vier kilometer, een zeldzaamheid in het Hoge Noorden. Welke van de vier afdalingen op de Roaldshorn je ook kiest, allemaal bieden ze een fenomenaal uitzicht over het Storfjord ver in de diepte. Waar ferry’s en vissersbootjes elkaar kruisen in het kobaltblauwe water, en waar het magistrale landschap wordt weerspiegeld op windstille dagen. Onvergetelijk.
www.visitstranda.com

Graag ga ik op zoek naar de superlatieven van de wintersport. En nergens zit je daarvoor beter dan in het grensoverschrijdende skigebied Cervinia-Zermatt (Italië/Zwitserland). Daar vind je bijvoorbeeld de hoogste skilift van Europa, het grootste gletsjerskigebied van Europa, de hoogste piste van Europa (allemaal tot 3883 meter) maar ook de langste geprepareerde afdaling ter wereld. Die voert vanaf de Kleine Matterhorn (inderdaad, op 3883 meter hoogte) naar het Italiaanse dorp Valtournenche. Dat dorp ligt meer dan 2300 meter lager en op zo’n 22 kilometer skiën vanaf het beginpunt. Ter vergelijking: dat is exact gelijk aan de afstand in vogelvlucht van Antwerpen naar Mechelen. Tijdens die afdaling zie je het landschap veranderen, bijna overal met uitzicht op de iconische Matterhorn. Eerst het rauwe hooggebergte met eindeloze gletsjervelden. Vervolgens ga je kronkelend omlaag naar het Plateau Rosa (3480 meter, prima plek voor een pitstop) en pas ná Salette (2245 meter) zie je de eerste bomen. Vanaf daar is het nóg een flink stuk skiën, tot je met brandende enkels arriveert in het gemoedelijke dorp Valtournenche. Uitstekend nieuws: vanaf deze winter is er ook vanuit Cervinia een hypermoderne gondellift naar de Kleine Matterhorn. Je hoeft dan geen tijdrovende omweg via het skigebied van Zermatt meer te maken voor deze superlatieve afdaling.
www.cervinia.it

Het mooiste skigebied van Oostenrijk is zonder twijfel Ski Arlberg, met 350 kilometer piste het grootste aaneengesloten skigebied van het land. Een legendarisch skigebied, dat zichzelf ietwat onbescheiden aanprijst als ‘de wieg van het alpineskiën.’ De mooiste piste aanwijzen is knap lastig, maar mijn favoriet is de magistrale piste nr. 144 door het Zürser Täli. Daar glijd je in een woest dal langs de torenhoge rotswanden van de Hasenfluh (2546 meter) en de Flexenspitze (2626 meter). Liefst vroeg in de ochtend, snerpend over een perfect geprepareerd ribbeltapijt of door een wolk van poeder over de offpiste doorsteekjes pal naast de piste. Nr. 144 eindigt in Zürs, een gehucht dat regelmatig is afgesloten van de buitenwereld na hevige sneeuwval. Vanaf daar kun je skiën naar het slaperige Stuben, feestoord Sankt Anton of de skiroute pakken naar het mondaine Lech. Grote kans echter dat je het Zürser Täli nog eens wil bedwingen.
www.skiarlberg.at

Als een adelaarsnest ligt restaurant Piz Gloria op de top van de Zwitserse Schilthorn (2970 meter). Een iconische plek met fantastische uitzichten rondom en de uitvalsbasis van bad guy Ernst Stavro Blofeld in de James Bond-film On Her Majesty’s Secret Service uit 1969. Nog mooier is de piste die hier begint. De eerste honderden meters zijn erg steil, daarna waaiert de piste uit en geniet je van enkele kilometers afwisselend glijgenot, van smalle paden met haarspeldbochten langs afgronden tot brede sneeuwsnelwegen. Dat alles met uitzicht op het mooiste bergtrio van Zwitserland: de beruchte Eiger, de 4107 meter hoge Mönch en de over de hele wereld bekende Jungfrau. De afdaling eindigt bijna de helft lager in het autovrije, schilderachtige dorp Mürren. Schrijver J.R.R. Tolkien verbleef hier in 1911 en het berglandschap maakte diepe indruk op hem. Het imposante bergtrio vormde zelfs de inspiratie voor de ‘Nevelbergen’ in zijn klassiekers De Hobbit en In de ban van de Ring.
www.muerren.swiss

Het is onmogelijk om niet verliefd te worden op de Dolomieten. Door de surrealistische pieken die boven de skioorden uitsteken en op mooie dagen vuurrood oplichten in de avondzon. Door het heerlijk Italiaanse Dolce Vita dat je overal tegenkomt, in de pisterestaurants en in de dorpen. En door de talloze, bijzonder fijne afdalingen. Mijn favoriete piste in de Dolomieten is La Longia in het skigebied van Val Gardena. Een afdaling met de veelzeggende bijnaam ‘De Sprookjespiste’. Iets meer dan 10 kilometer skigenot vanaf de ruim 2500 meter hoogvlakte Seceda en eindigend in het prachtdorp Ortisei. De brede kronkelpiste voert je langs ijswatervallen en pittoreske pistehutjes, over brede bergweiden en vaak rakelings langs die beroemde rode rotspartijen. Dat je onderweg kunt genieten van de Italiaanse gastronomische verwennerij, is een prima bijkomstigheid.
www.valgardena.it

Ook wintersportjournalisten hebben nooit genoeg gezien. Natuurlijk zijn er plekken die je ooit nóg een keer wilt beleven (zoals de pistes in dit artikel). Ook is er altijd nog een verlanglijstje. Bovenaan mijn lijst staat het skigebied( je) van de havenstad Narvik. Gesitueerd in het Hoge Noorden van Noorwegen, precies op de poolcirkel, ofwel zo’n 66 graden noorderbreedte. Hier kun je skiën tussen ruige pieken, alsof de Alpen tot hun oksels zijn ondergelopen in zee. Maar vooral: je hebt hier grote kans om te skiën onder het dansende noorderlicht, dat op heldere dagen van september tot maart bijna dagelijks te zien is.
www.visitnarvik.com

Redacteur: Joris Van Drooge