Kärnten of Karinthië wordt wel eens overgeslagen bij de zoektocht naar een mooie skivakantie in Oostenrijk. Want het is iets verder weg. Maar geloof ons, het is die paar extra kilometers waard! Heb jij bijvoorbeeld al eens met een butler geskied terwijl je zocht naar de Champagne Lady?

Op de achtergrond sprookjesachtige huizen aan de waterkant en daarboven besneeuwde bergtoppen.

We zijn onderweg naar skigebied Goldeck en vanaf de weg zien we zwanen dobberen op de donkerblauwe Millstätter See. Op de achtergrond sprookjesachtige huizen aan de waterkant en daarboven besneeuwde bergtoppen. Het lijkt wel zomer, zo helder en crisp is dit uitzicht. We wandelen langs Badehaus Millstättersee, een saunacomplex waar ik bijna een dag skiën voor zou willen opgeven, zo mooi gelegen. Maar Goldeck wacht en op een dag als deze moet het daar ook schitterend zijn. Eenmaal boven op het bergstation glijden we een paar keer door verse sneeuw op de blauwe pistes. Helaas is de lift naar de top dicht vanwege harde windstoten, maar we zien de potentie van dit kleine gebiedje. Zelfs alleen al voor de uitzichten en een rit langs de Millstätter See. Vanuit mijn hotel Eschenhof in Bad Kleinkirchheim loop ik de volgende ochtend naar de lift. Met Karin Brenner van de skischool Krainer ontdekken we het uitgestrekte terrein van Bad Kleinkirchheim. We skiën non-stop tussen St. Oswald en Bad Kleinkirchheim. Ik ben blij verrast door de skicondities en de vele lange, mooie rode afdalingen. Als je hier skiet, dan kun je niet om Franz Klammer heen. De voormalige wereldberoemde topskiër, gouden medaille op de Olympische Spelen van 1976 in Innsbruck, is met z’n bijnaam Kaiser Franz een begrip in de regio. “Hij skiet nog steeds bijna dagelijks door het gebied en je kunt met hem een aantal keer per winter op een ‘sunrise meet and greet’.” Daar hebben we helaas geen tijd meer voor, want Karin zet mij alweer af voor een late lunch bij restaurant Trattlers Einkehr. Hier zijn ze maar wat stolz dat ze vooral lokale producten gebruiken. Op de eerste pagina van het menu staat een waslijst aan locaties waar de producten vandaan komen. Het ijs komt van de familie Huber, een melkboer uit Kärnten en 100% rundvlees van boeren uit de Nockberge. Ik laat me verrassen door gastheer Günther met de wijn (Pinot Blanc van Weingut Burg Taggenbrun) en hij mag ook bepalen wat ik als lunch krijg. Omdat het een dagspecial betreft, zal ik de naam niet noemen, maar je kunt Günther prima voor je laten kiezen. Het ijsbuffet aan het einde met zes kleine bolletjes ijs – met als lekkerste twee de Zirben en sinaasappel – is een ideaal einde van deze skidag. Tenminste als je de avond in het Römerbad niet meetelt.

Er is niets zo lekker als na het skiën, relaxen en uitzweten (‘vielfältig schwitzen’) in een saunacomplex in de bergen. Bij het Römerbad kan dit als geen ander. Met een prachtig uitzicht op de pistes van Nockberge geniet ik van drie etages (Romanum, Noricum & Maximum) vol relaxmogelijkheden. Naast de vele sauna’s kies ik ook een ‘Aufguss’ in de Caracalla-sauna. Het blijkt een Gäste-Aufguss waarbij een bezoeker de handdoek op kan pakken. Gelukkig zit ik met vaste gasten uit het dorp in de sauna die hier wekelijks komen. Ik laat de hitte z’n werk doen en slaap die avond beter dan ooit.

Op de laatste dag van mijn programma staat ‘skiën met een skibutler’. Ik weet niet zo goed wat ze hiermee bedoelen en het lijkt me gewoon een fancy naam voor een gids die het gebied laat zien. Maar niets is minder waar als ik word voorgesteld aan Marco Schweiger, mijn skibutler van de dag. Hij is gekleed in een door een kleermaker genaaid Schots tweed-jasje en een skibroek in Schotse tartan. Hij draagt daarboven een zilveren pilotenbril en leren helm. Het is een behoorlijk opvallende verschijning tussen de kleurrijke skikleding van de andere gasten. Hij is inderdaad gids voor de dag, maar dat gaat hier op de Turracher Höhe dus net wat anders dan ik gewend ben. “OK, lets go and find Gertraut.” En we stappen de Sonnenbahn- lift in.

We zien vanuit de lift dat het gebied prachtig wit is, daar waar de winter nog niet echt goed op gang is gekomen in de rest van de Alpen. Het plateau waar de skipistes zich op bevinden is erg sneeuwzeker! Het wit van de sneeuw en de warmte van de zonnestralen in combinatie met het markante figuur naast me – hoe vaak zit je naast iemand van wie de kleermaker ook kleding voor King Charles heeft gemaakt? – maken deze dag nu al goed. En het wordt nog beter als Marco vertelt wie Gertraut is. “Zij is de ‘Champagne Lady’ van het gebied! Ze rijdt de hele dag rond op een sneeuwscooter en deelt gratis Prosecco uit op verschillende plekken.” Ze schijnt niet zo heel moeilijk te vinden, want er staat steevast een grote mensenmenigte in de rij. Ondertussen vertelt Marco over het systeem van pistenbutlers dat al meer dan twintig jaar bestaat. “Als je in één van de 22 aangesloten hotels verblijft, kun je mee met een pistebutler. Er zijn er drie en ze nemen groepjes van twee tot maximaal acht personen mee op een dagtrip skiën. Voor gasten van deze hotels is er ook een ander interessant programma: een sneeuwschoenwandeling, ontbijt in een berghut, een kijkje achter de schermen van de kabelbaan, natuurlijk gevolgd door een dag skiën.

Terwijl we op een lekker tempo door het gebied razen en rode pistes als de Weitental en, een Super G-trainingspiste, de Eisenhut uitchecken, speuren mijn ogen naar een grote mensenmassa. De pisten zijn lang, breed, perfect voor het betere carvewerk en heerlijk om even wat snelheid te maken. Tot aan de lunch vinden we De Champagne Lady niet en Marco neemt me mee naar een van zijn favoriete lunchplekken: Gasthof Almstube. In dit gezellige familiehotel en restaurant genieten we in een stil hoekje aan de bar van de typische Oostenrijkse wintersfeer. De lunch wordt natuurlijk afgesloten met een glaasje zelfgemaakte schnaps. Daarna gaan we, via een omweg, naar het uiterste puntje van het gebied: de Schafalm. En daar onderaan, vlak voor het instappen van de lift, is het een drukte van belang. Gertraut schenkt fles na fles leeg in flûtes. We nemen beiden een glaasje en proosten op een heerlijke dag op de Turracher Höhe.

Tekst en beeld: Gijs Hardeman