Een van de bekendste dalen van Oostenrijk is een paradijs voor de wintersportliefhebber. Het Zillertal heeft voor ieder wat wils: meer dan 500 kilometer aan piste, een gletsjer en een aantal prachtige dorpen in het dal.

Van alle keren dat ik in het Zillertal ben geweest blijven vooral de perfecte dagen in de sneeuw achter als herinnering.

Neem tien winters en je krijgt over het algemeen dezelfde verdeling.” Aan het woord is een medewerker van de skiverhuur aan de voet van de Rosenalmbahn. Het is niet de eerste keer deze winter dat hij het over het weer praat, over de staat van de sneeuw, de temperaturen die veel te warm zijn voor de tijd van het jaar en over de grauwe sluier die in het dal hangt. Er valt wel neerslag, maar die is niet wit, die is nat en zilvergrijs en hoort niet bij een bergdorp midden in het winterseizoen. Toch heeft de verhuurder genoeg te doen. De sneeuwgrens mag dit jaar dan hoger liggen dan normaal, en het beeld in het dal doet misschien wel het ergste vermoeden – boven op de berg ligt wel degelijk sneeuw en die is van goede kwaliteit ook. Maar terug naar die verdeling: van de tien winters is er één perfect. Dan valt eind november de eerste sneeuwdump, wordt de vallei in één klap omgetoverd tot winterparadijs alsof het een Disneysprookje is en is de sneeuw tot eind april perfect. Die winters zijn schaars, een op de tien maar. Wie in de bergen woont, of seizoenswerk doet in een skigebied, weet ze feilloos te herinneren. Dag na dag perfecte sneeuwkwaliteit op de piste, weinig lawinegevaar, mooi weer. Het perfecte plaatje dat voornamelijk bestaat uit de kleuren wit en blauw. Het andere uiterste dan: van de tien winters is er eentje waardeloos. Aankomend over de Zillertaler Straße gisterochtend bekroop me het gevoel dat deze winter wel eens die ene van de tien zou kunnen zijn. Het is te warm voor januari, er ligt te weinig sneeuw voor januari en de regen zorgt voor weinig optimisme. “Eens in de tien jaar heb je een winter waar je moedeloos van wordt”, zegt de verhuurder terwijl hij geroutineerd de bindingen van mijn ski’s afstelt. Hij kijkt op van zijn schroevendraaier. “Maar al was het tot nu toe geen topseizoen, dat is niet deze winter. Daarvoor zijn de pistes boven veel te goed. Het is vanaf hier misschien moeilijk voor te stellen, maar bij het bergstation ziet de wereld er echt anders uit.” En die andere acht winters? “Die gaan geleidelijk over in de schaal van gemiddelden. Eentje bijna perfect, eentje heel slecht. De rest is wisselend. Je hebt goede dagen, je hebt slechte dagen. Het kan vriezen en het kan dooien.”

Die goede dagen, die weet ik nog wel. Van alle keren dat ik in het Zillertal ben geweest blijven vooral de perfecte dagen in de sneeuw achter als herinnering. En in de afgelopen jaren heb ik hier in het dal wat herinneringen opgebouwd. Ik denk terug aan een vakantie met vrienden in Mayrhofen. Een appartement met z’n zessen, op loopafstand van de gondel. Jongens waren we. Overdag het skigebied in, ’s avonds naar een van de vele cafés. De pistes elke dag in uitstekende staat, het landschap bedekt onder een verse laag sneeuw. Na een paar dagen Mayrhofen namen we de trein naar Zell am Ziller. Een uitje op zichzelf, met ski’s en snowboards in de coupé, het landschap aan je voorbij zien trekken en in een ander gebied omhoog. Die gondel die we toen namen, dat was ook de Rosenalmbahn, en ik weet nog hoe ik onder de indruk was van het landschap dat zich steeds meer ontvouwde naarmate we hoger en hoger gingen. Alle bomen bedekt onder een laagje wit. De zon scheen, er waren nauwelijks wolken in de lucht en met een paar van mijn beste vrienden konden we ons de hele dag uitleven. Veel mooier kan een dag in de winter niet. Door het skigebied toerden we helemaal naar Königsleiten, het verste stukje van de Zillertal Arena. Om aan het eind van de dag moe maar voldaan weer terug te komen bij precies dit punt, de Rosenalmbahn. Toen via de dalafdaling, maar die is vandaag niet mogelijk. Of neem een paar jaar later. Een perfecte ochtend in Gerlos. In een appartement niet ver van Luigi’s Turbo Bar, toch een van de après-ski-hotspots van heel het dal, werd ik wakker onder een kraakheldere hemel. Niet vaak zag ik de dag zo mooi beginnen. De hele wereld in verschillende tinten blauw,die op een gegeven moment werden onderbroken door een knalrode skibus. Samen met een vriend ging ik het skigebied in. Het was richting het einde van het seizoen en dat betekende ’s ochtends perfecte sneeuw en in de middag een van de vele zonneterrassen opzoeken. Iedereen vrolijk, grote pullen bier die op gigantische dienbladen werden rondgebracht, en op het terras de geur van kaiserschmarren en zonnebrand.

Ik heb zelfs leren skiën in het Zillertal. Ik was een jaar of vijf, zes, en ik weet nog dat mijn ouders helemaal afgepeigerd aankwamen in Kaltenbach na een lange dag rijden, mijn broer en ik slapend op de achterbank. Sneeuwstorm onderweg, file en vertraging, maar wel een week fantastische sneeuw in het skigebied van het Hochzillertal. Decennia later was ik daar weer, zelf, op een ochtend uit duizenden. Ik had de eerste lift omhoog vanuit Kaltenbach en werd beloond met pistes waar de ribbels van de pistebully’s nog op zaten. Is er meer geluk mogelijk op ski’s dan de eerste afdaling op een perfect geprepareerde piste? Als de ochtendkou op je longen slaat en je een gelukzalig gevoel mee naar binnen zuigt? Ik zat al bij de Wedelhütte toen ze de tafeltjes buiten nog aan het neerzetten waren, met een kop dampende koffie en een van de mooiste uitzichten in dit deel van Oostenrijk. En zo blijven de herinneringen komen. Ook als ik met mijn huurski’s – die inmiddels perfect zijn afgesteld – de gondel in stap, naar boven. Het grijs en groen verandert langzaam maar zeker in wit. Dezelfde weg omhoog als jaren geleden. Zelfs de bewolking lijkt op te trekken. Mijn gedachten gaan naar een dag op de Hintertuxer Gletscher. Helemaal aan het eind van het dal, nog voorbij Mayrhofen, rij je over een slingerweg naar Tux en Lanersbach. Door nog, verder naar achter, tot de wereld ophoudt en er een gletsjer verschijnt. Bewolking in het dal, net als vandaag, maar als je maar hoog genoeg gaat dan schijnt vanzelf de zon weer. En dat deed het. De gletsjer lag er blakend bij. De lucht nog iets kouder dan de rest van de week. De zon nog wat feller. En nu ben ik weer boven, in het skigebied van het Zillertal. De verhuurder had gelijk, het is hier wit. De sneeuw is van goede kwaliteit. Beneden is het herfst maar hier is het winter. Een perfecte winter? Die zoektocht zal steeds moeilijker worden. Het is het lot van de bergen in roerige tijden. Maar gelukkig zijn er alternatieven. Een perfecte winter, al is het maar een week, kan ook heel goed zonder de piste. Wandelen, buiten zijn, genieten van het landschap. Uiteindelijk blijven de mooie dagen in je hoofd hangen. En vergeet je de regen in het dal.

Redacteur: Bas van Oort