Op het internet word je #Instafamous in het zwembad van @TheCambrianAdelboden. Althans, dat vinden veel Aziaten die Adelboden, en dit zwembad specifiek, in hun rondreis hebben gezet. En volgens de lokale Zwitsers krijgen we van een eenzame rotsblok midden op een koeienweide, de Engstligenalp, veel Lebenskraft (zelfs zonder #). Die hernieuwde krachten gaan we meteen gebruiken, want ook al is het april, we worden wakker in een iglo die in één nacht bijna een halve meter in hoogte is gegroeid. Deze aprilmaand doet wat hij wil, en wij doen lekker mee.

“Er staat hier geen Zwitsers gerecht op de kaart, Ottolenghi regeert.” We drinken een aperitief met Anke Lock, de manager van The Cambrian die dit verbazende feit vertelt. “Geen Zwitsers eten? In Zwitserland. Dat is lef hebben!” is onze reactie. Ze vertelt over de internationale touch die dit hotel wil uitstralen. Hippe kamers, design meubels en natuurlijk de beroemde infinity pool die in combinatie met een goede # voor een vloedgolf aan nieuwe gasten zorgde. Het mannelijke model uit het eigen magazine is een Nederlander van Noord-Afrikaanse afkomst met lang haar en veel tattoos. We moeten even slikken van zoveel Globalism van de Zwitsers hier. Maar wat blijkt, de eigenaren komen uit Wales en de jongens van The Cambrian (is Latijn voor Wales) zijn stijlvol gezien de inrichting van het hippe hotel, maar hebben gelukkig hun lauwe Ales thuisgelaten. In plaats daarvan drinken we craft beers van Bärg, echt Zwitsers bier. Van heel dichtbij zelfs, want gebrouwen in Adelboden. Toch iets Zwitsers op de kaart dus.

Genoeg Engelse termen, want het is tijd voor wat onvervalst, Zwitsers skiplezier. Het is april dus we weten nog niet precies wat we kunnen verwachten. Thom Aelleg (44), gekleed in het onmiskenbaar Zwitsers rood skilerarenpak en hippe zonnebril, staat ons op te wachten bij de lift en neemt ons deze dag op sleeptouw. “Goedemiddag,” en verder in vloeiend Nederlands: “Gaan jullie met me mee?” Thom had jaren een vriendin uit Nederland en heeft heel erg hard z’n best gedaan om – “Wij spraken Nederlands met elkaar in plaats van Engels of Duits” – de taal meester te worden. We zweven intussen over de Chuenisbärgli, waar elk jaar in januari de wereldbekerwedstrijd slalom en reuzenslalom plaatsvindt op de steile helling. De voetafdrukken van de winnaars worden uitgehakt in steen en staan in het midden van het dorp. Als wij overvliegen is deze berg net gesloten, die ligt te laag voor de lente en is al klaar voor de koeien. Maar … even verder zweven komen we in het grootste gedeelte van het skigebied en daar is de sneeuw wit en volop aanwezig! Dat belooft veel goeds.

Thom blijkt niet alleen een gezellige kletsmajoor, maar ook een rammend goede skiër. Hij carvet door het keiharde corduroy – het is half tien in de ochtend – als een warm Zwitsers mes door de Alpenboter. Zijn knieën zijn zo soepel als elastiek en het is een genot om naar te kijken. “Hier ga ik wat van leren,” bedenk ik me en ik probeer Thom zo goed mogelijk na te doen. Het lukt me echter niet de bocht te houden, ondanks vlijmscherpe ski’s. Ik heb simpelweg te veel snelheid. Bocht na bocht moet ik in de remmen. Op de wat zachtere stukken waar de zon al op staat gaat het een stuk makkelijker. En dan tijdens de koffiepauze in restaurant Chüejer Stuba durf ik hem toch te vragen een paar keer achter mij aan te skiën om eens te kijken. Hij is aan het gidsen en uit ervaring weet ik dat zelf skiën toch leuker is dan lesgeven. “Tuurlijk, we gaan zo eens even kijken.” En na een paar afdalingen leer ik de belangrijkste skiles sinds mijn skilerarencursus. “Jij snijdt hard de bocht in en remt aan het einde van de bocht. Als je aan het begin een beetje rutscht en hem dan laat gaan in het tweede gedeelte dan heb je veel meer controle.” En met deze les – ik moet elke bocht in mijn hoofd 180 graden omdenken – ontdek ik bocht na bocht dat je nooit te oud bent om te leren. De interland op de, door Adelboden uitgezette, ski-cross verlies ik nog wel dik overigens. Les of geen les.

Terug in het hotel om onze koffers te halen, hebben we nog net even tijd voor een dip in the pool (en terug zijn de Engelse termen). Met uitzicht op de Wildstrubel en de Steghorn nemen we afscheid van Adelboden en pakken we de bus naar Unter dem Birg. Van daar gaan aan het begin van de zomer vijfhonderd koeien omhoog naar de Engstligenalp via de Chäligang (een beroemd schouwspel), maar vandaag gaan wij met z’n tweeën in de oude gondel. We dineren en slapen op de Engstligenalp in een ijskoud hotel, een iglo. Bij aankomst gooien we onze spullen snel in de witte koepel. Het is nog prachtig weer, maar er schijnt heel veel sneeuw aan te komen, wat vrij bijzonder is in april! Skiënd zijn we zo klaar op de twee sleepliften. De route van de gondel naar de liften gaat met een sleeplift op vlak terrein. De – door locals gedoopte – Affenschwanz. Het tuben, met een opblaasband van de berg afglijden is lachen, vooral voor kids, maar hier hoef je – eerlijk is eerlijk – niet naartoe voor een week skiplezier. Het is een echt tour- en langlaufgebied, zo presenteren ze zichzelf ook. De meeste gasten blijven een paar dagen net als wij. En dus drinken we een biertje in de laatste zonnestralen en verwisselen ons skipak voor een badjas en duiken de sauna in.

ADELBODEN bestaat voor 30% uit boeren waarvan veel kaasmakers. Sinds 1930 is het een skigebied en beroemd vanwege de wereldbekerwedstrijd op de Chuenisbärgli. www.adelboden.ch. En over Zwitserland is alles te vinden via MySwitzerland.com (ook voor boekingen) of telefonisch: 00800 100 20030

ERHEEN kun je met de auto en dan is het 865 km vanuit Utrecht en 730 km vanuit Brussel (denk aan je vignetje). Wij gingen heel ontspannen heen met de trein (Amsterdam-Basel rechtstreeks (komt ook langs Brussel) en daarna zijn we overgestapt op het Swiss Travel System: www.MySwitzerland.com/treinreizen. Terug vlogen we vanuit Zürich met Swiss. Informatie en reserveringen: www.swiss.com

SLAPEN deden we in The Cambrian. Die herbergde in 2019 jaar 92 nationaliteiten in 71 kamers waar 159 bedden in passen. Er is echter maar één infinity pool, wel een heel bekende. www.thecambrianadelboden.com. En we sliepen een nachtje in een iglo op de EngstligenAlp.
www.engstligenalp.ch

LUNCHEN deden wij in de Chüejer Stuba waar ze al 24 jaar alleen maar Ravioli serveren, drie soorten toen wij er waren waarvan die met Pilzen de lekkerste was.

Heerlijk simpel, Ottolenghi zou er jaloers op zijn. Daarnaast schenken ze een eigen wijn en één soort pils (Valaisanne).

BIER drink je uit het dorp: Bärg, ook te vinden op
www.baergbier.be

DINEREN kan overal of speciaal in een iglo op de Eng-
stligenalp samen met tweehonderd andere Zwitsers. Er is een bevroren binnenstad gebouwd van 11 verschillende iglo’s. Hier geen buitenlandse gerechten, maar alleen Zwitserse kaasfondue met brood, aardappelen en ingemaakt zuur. www.fondue-iglu.ch

SKIËN kan natuurlijk in het skigebied Adelboden Lenk Kandersteg. Bijvoorbeeld op de Chuenisbärgli, maar in het naseizoen zit je beter op de Hahnenmoos. Meer info over het skigebied op www.adelboden.ch. Op de Engstligenalp zijn een paar sleepliften, waarvan één Affenschwanz. Van dit gebied moet je niet veel verwachten als skigebied, tenzij je in het tourseizoen zit of de perikelen van een grillige nawinter als de onze wil ervaren in je eentje. Aan het begin van het skiseizoen is hier heel weinig zon, aan het einde des te meer. Engstligenalp is open tot begin mei en de liften sluiten dan om 18u00. Langlaufen kan hier ook erg goed, er is een mooi rondje van 8 km uitgezet.
www.engstligenalp.ch

Terwijl we in 85 graden de spieren ontspannen, trekt langzaam-
aan de mist het dal in. Alhoewel langzaam? In tien minuten is het zicht gereduceerd tot 30 meter en sneeuwt het tot de volgende ochtend. In badjas, maar met goggle en muts glijden we terug naar de iglo die we nog net terug vinden. Vol goede hoop op onverwachte freeride-opties de volgende dag gaan we slapen. In een heel erg dikke slaapzak én met een muts op. Bij het ontbijt kijk ik verlekkerend naar de conische vormen sneeuw op de terrastafeltjes. “Dat is toch zeker 30 centimeter?” En het is 1 april! Maarrrr, we hebben eerst nog een langlauf-date staan. Benieuwd of die wel doorgaat, melden we ons bij de skiverhuur bij Roland “Rollie” Burn (69). Hij is er stipt op tijd, strak in het langlaufpak, baardje links en rechts van zijn mond waar geen woord Engels uitkomt. Maar voor een Zwitser babbelt hij flink door. “Ja natuurlijk gaan we langlaufen, willen jullie de Lägerstein niet zien dan?” De Lägerstein blijkt een mythische rots midden op de Alp te zijn, een natuurlijk Kraftort, energiebron, waar mensen van heinde en ver voor naar deze Alp komen. Roland deed nog mee voor Zwitserland aan de biatlon op de Olympische Spelen van Lake Placid in 1980, mijn geboortejaar, en komt denk ik vaker bij de Lägerstein. Hij langlauft ons er snel als een Alpensneeuwhoentje met een paar slagen uit. Bij de steen is hij zo (en wij ietsje later). We raken de steen even aan. Geen flits uit de wolken, geen gloeiende straal uit de rots, maar er borrelt wel energie omhoog. Want kijkend naar de 30 centimeter vers, realiseren we ons dat Tiefschnee niet voor de langlaufski’s is en we verontschuldigen ons bij Roland. Wijzend: “der Berg ruft.” Hij snapt het en de rest van de middag vliegen we over de pistes die geen pistes meer zijn, op ski’s die geen langlaufbreedte meer hebben, door de zachtste en verste poeder denkbaar. Is dit nou die heerlijke Zwitserse lentesneeuw waar iedereen het hier altijd over heeft?