OZ 3300

In grote skigebieden zijn er altijd een paar kleinere parels te vinden. In de schaduw van Alpe d’Huez is dat Oz 3300. Gezellig, knus, overzichtelijk en autovrij. Redacteur Gijs Hardeman ging met zijn zoontje Raf kijken hoe het er was. Kort samengevat: Oz 3300 is een ideale uitvalsbasis voor een familie-skivakantie. Met honden! Woef!

Tientallen husky’s staan blaffend voor onze neuzen. Allemaal netjes in een rij, maar het is op z’n minst chaotisch te noemen. Husky’s zijn drukke, lieve spierbundels en Raf, mijn zoon van tien, is er dol op. We zijn op een zogenaamde ‘Trapperavond’ en gaan vanavond in het donker wandelen met husky’s en daarna eten ergens op de berg. “De ‘Soirée Trappeur’ is in principe een sneeuwschoenwandeling met raquettes, maar bij geringe sneeuwval wordt het een cani rando in plaats van cani raquette. We gaan weg als het duister begint en komen net voor middernacht weer terug. Maar voordat het zover is gaan we eerst de dieren leren kennen en voorzien van een tuigje waar we onszelf inbinden.” Nederlanders Erwin en Barbara van Ieperen draaien komend jaar hun zevende winter met hun honden in de regio Oz-en-Oisans. Om de winter te verlengen vertrekken ze in het voorjaar naar Zweden. “Op het moment hebben we in totaal 46 honden in de roedel waarvan 44 sledehonden. De helft van de honden zijn rescue dogs die mishandeld waren of honden die door hun baasjes herplaatst zijn.”

Natuurlijk stonden we ook elke dag op de ski’s.

Barbara vertelt in twee talen met heel veel geduld aan de hele groep, vooral Fransen en wij Nederlanders, over de honden. “Een husky is eigenlijk een kruising tussen een poolvos en een wolf. Ze zijn dan ook extreem goed gewapend tegen de vrieskou van het hoge noorden.” We leren ook dat een musher de kapitein van de hondenslee is. Vanavond is er maar één slee. Die van Erwin, die volgepakt is met alles wat we voor het diner straks nodig hebben. Als Erwin de berg op glijdt, begint Barbara met de voorstelronde. “Zie hier Matsu’té, een vrouwenversierder en knuffelhusky. En hier Nevada. Familie van Matsu’té, ook een knuffelhusky, heel snel en lief. Daarnaast Yepa, een soort Ferrari, snel dus, maar met een rustig karakter. Qua ras een Alaskan husky.” Op mijn vraag hoe ze alle honden uit elkaar houdt, is het antwoord simpel: “Het zijn net onze kinderen. Daar vergeet je de namen niet van.” Raf kijkt z’n ogen uit en gaat helemaal op in deze activiteit. Hij loopt alle honden langs om te kijken met welke hij een klik heeft. Barbara vertelt hem links en rechts nog wat extra verhaaltjes over de honden waar hij langs gaat. Hij is zelf nogal actief dus wil zeker geen rustige hond. Maar hij is geen volwassene dus de sterksten vallen ook af. Uiteindelijk sluit hij een vriendschap met Igashu. “Dit is een echte ‘Ehawee’ die samen met z’n broer en z’n zusjes bij ons is geboren. Igashu betekent ‘de kleine avonturier’. Hij heeft een erg zacht karakter, houdt van knuffelen en is erg intelligent. Maar als we het harnas aandoen, is het een heel harde werker, een echte lead dog, dus de hond die het team voor ons ment.” Raf is blij dat hij een leider heeft en neemt vervolgens brutaal zelf de leiding bij de wandeling. Terwijl we door het donkere bos lopen en rennen, is hij druk in de weer Igashu te sturen met de geleerde commando’s: “gauche, droite, doucement, devant, on y va en – de onmisbare – stop!” Het gaat hem beter af dan mij en Igashu en hij zijn voor even onafscheidelijk. Na een flink stuk wandelen komen we aan bij Erwin die op een driepoot boven een vuur eten aan het maken is. Koude drankjes staan op tafel en als we de honden hebben verzorgd, mogen we zelf ook wat lekkers uitzoeken. Het is een bijzondere avond en voor Raf de leukste van de hele week.

Natuurlijk stonden we ook elke dag op de ski’s deze week. Oz 3300 is autovrij en vanuit het hotel glijden we zo naar de lift. De eerste gids waarmee we op pad gaan, Denis Ailloud, is een gids die hier z’n hele leven lesgaf en gegidst heeft. Hij neemt ons eerst mee in de richting van Alpe d’Huez, want “als we daar starten hebben we zon, dan komen we langzaamaan met de zon mee terug naar Oz en Vaujany.” Dit blijkt ook een goede manier om de drukte te ontwijken. Het is voorjaarsvakantie tijdens onze reis en het drukst is het natuurlijk bij de naamgever van het skigebied. In de ochtend zijn veel feestgangers nog niet op de pistes, dus pakken we daar de rustige uurtjes mee. We maken vanwege die vakantiedrukte maar één keer de afdaling naar Alpe d’Huez en komen niet op Signal 2100. We gaan na een kort bezoek aan Alpe d’Huez op 1800 meter helemaal omhoog richting de Pic Blanc, met 3300 meter het hoogste punt in het gebied. Vanaf hier vertrekken alleen gevorderden de zwarte pistes op, maar we gaan er toch even kijken. In de gigantische gondel – van deze téléphérique-liften zijn er hier veel – zweven we snel omhoog. Een voordeel van de ‘busgondels’ is natuurlijk dat je supersnel hoogtemeters maakt en veel kan skiën. Daartegenover staat wel dat je minder van het uitzicht kan genieten in de lift en dat het proppen is. “Daarom gaan we er als laatste in”, zegt Denis als wij al aanstalten maken om de lift in te gaan. En ja hoor, iedereen propt zich erin, de vergelijking met sardientjes in een blik zal hier vaak gemaakt worden, en wij schuiven als laatste met onze rug tegen de mensenmassa aan en staan dan ook nog eens bij het raam. Toch dat mooie uitzicht op de bergen. “Merci Denis!” Vandaag skiën we hier niet naar beneden, dat is voor Raf nog te hoog gegrepen, maar we pakken de nu lege gondel terug. Zoals beloofd, skiën we mee met de zon en gaan we terug richting Oz en Vaujany. Hier merken we niet veel van de drukte. Dit is het rustige gedeelte van de Alpe d’Huez. Het is ook erg kindvriendelijk met alleen maar rode en blauwe pistes en heel veel paadjes net naast de pistes met Rafs favoriet: ‘de hobbel en bobbel-route’, die vast elk jaar ontstaat naast de pistes. Lunchen doen we op het bijzonder gezellige terras van L’île D’oz en we gaan alle drie voor de specialiteit van de dag: croque-monsieur met salade en heerlijke frietjes. We maken na de lunch een boel meters en skiën zelden dezelfde route. Toch echt een voordeel van met een gids op pad te zijn. ‘s Avonds zitten we moe en voldaan in Oz aan een heerlijke Franse raclette.

Bij de ingang van ons hotel staat de breedlachende Alain op ons te wachten. Hij heeft voor mijen Raf raquettes en skistokken mee en wij hoeven dus alleen onze skikleren en winterlaarzenbij te hebben. We hebben geen haast en pakken de lift naar de Alpette waar we gaan lunchenop 2500 meter hoogte.“Ik ben al dertig jaar gids en de oudste gids van het bureau intussen”, vertelt hij aan tafel inrestaurant Chez Passoud. We eten hier want “je eet hier supersnel, het is lekker, een echt familierestauranten dus populair bij de lokalen.” De familie Passoud loopt er inderdaad rond enAlain maakt een praatje met ze. Voordat het korte gesprek klaar is, komt het eten er al aan. Rafeet crкpes en Alain en ik beginnen aan lokale specialiteiten. Voor mij een boоte chaude, eenwarme kaas in houten rondo met ham en aardappelen en Alain neemt een assiette caillette, eenregionale patй. Erbij drink ik een groen biertje! Het is een La Verte van Brasserie du Mont Blanc,bier met gйnйpi. Gek, maar lekker. Na de lunch binden we de raquettes onder en stappen wehet skigebied uit en wandelen we een mooie route de witte wereld in. Onderweg wijst Alain opsporen en turen we in de verte met de hoop een steenbok te spotten.

De volgende dag hebben we weer een gids, Arnaud Brunart dit keer. Met hem gaan we de hele zuidkant (midden en rechts op het pisteplan) van het gebied verkennen. Het idee was ook een beetje offpiste te gaan, de eerste keer voor Raf, maar door de omstandigheden – het heeft al lang niet meer gesneeuwd en het is warm – zullen we de uitdaging in andere zaken zoeken. We gaan wel even langs bij het bureau des guides om voor de zekerheid wel lawinepiepers om te hangen. Na een uurtje warmdraaien zegt Arnaud ineens tegen Raf: “Heb je wel eens een zwarte piste geskied? Ik denk dat jij dat wel kan.” Raf heeft dat inderdaad nog nooit gedaan en heeft er, ondanks een gezonde spanning, wel oren naar. En zo nemen we de lift naar de Pic Blanc. Dit keer dus niet alleen voor het uitzicht. Vandaag skiën we hier wel naar beneden. Daar glijden we achtereenvolgens de Glacier, een stukje Cristaux en dan de Sarenne naar beneden. Zwart op de kaart, in praktijk donkergrijs, maar better safe than sorry hier. Het is geen fijne plek om vast te zitten, zo hoog in volle weer- en windexpositie, mocht je je eigen kunnen hebben overschat. Gelukkig heeft Arnaud ons niveau wel goed ingeschat, want het gaat goed en er komt maar geen einde aan deze piste. Voor Raf is het aanpoten, dat zeker, maar hij redt het helemaal naar beneden. Als ik, eenmaal weer in een lift richting de volgende afdaling, op de kaart kijk zie ik inderdaad dat het een enorm lange zwarte lijn is. “De Sarenne is met 16 kilometer de langste zwarte piste van de Alpen, goed te doen. Alleen wel goed opletten dat je niet de verkeerde afdaling neemt naar Le Tunnel, dat is een behoorlijk pittige piste. Wel duidelijk, want je moet eerst een tunnel door”, zegt Arnaud. “Well done Rafael!!” Als dat geen mooie herinnering aan dit gebied is, dan weet ik het ook niet meer.