Schatzoeken in Idaho & Wyoming

Een auto gevuld met twee vrienden, skispullen, een zak noodrantsoen en een kaart met daarop een lijst van skigebieden en plekken in The Great American West. In het midden van de winter op zoek naar koude parels, wit goud en andere skischatten van Idaho en Wyoming. Yeeha!

We wandelen op het kleine vliegveld van Jackson Hole onder een boog van geweien de terminal binnen. Op het eerste gezicht lijkt dit wat cru, omdat we denken dat al deze dieren, wapiti, hier bekend als elk, geschoten zijn door jagers. Amerika is nou eenmaal het land van de jacht en wapens, dus heel gek zou dat niet zijn. Onwetender kunnen we de Cowboy State Wyoming niet binnenwandelen. Die middag, op een sneeuwschoenwandeling door Grand Teton National Park leren we dat de mannelijke elk (en ook zijn imposantere bondgenoot de eland) jaarlijks zijn gewei verliest en het pas terug aangroeit als het mating season start. Dan moet er namelijk indruk gemaakt worden op de vrouwtjes. De rest van het jaar is dat gewei maar onhandige ballast voor de dieren. Sinds ongeveer 1950 gebruiken de inwoners van Jackson Hole ze voor de aankleding van park-ingangen of een vliegveldterminal.

Naast deze onwetendheid over de wilde dieren is er vast nog veel meer dat we niet weten over Wyoming en Idaho. De komende tien dagen gaan Vincent van Binsbergen – goede vriend en avid skier – en ik onze kennis over twee van de vier staten in ‘The Great American West’ maar eens goed bijspijkeren. We duiken een klein beetje in de historie van de plaatsen die we bezoeken, krijgen her en der wat cultuur mee, maar zijn vooral geïnteresseerd in de vele skigebieden en winterse oorden die hier te vinden zijn en hun verschillende karakters. Van de grote beroemde Jackson Hole en Sun Valley, vaak geassocieerd met de rich and famous, via een mooie middenmaat bij Grand Targhee, Pebble Creek, Soldier Mountain en het knusse, familiairdere Pomerelle, naar de thuisberg van Boise, de grootste stad van Idaho: Bogus Basin. Onderweg binden we ook de ski’s of wandelschoenen onder in natuurparken, slapen we in een yurt en is er een dag waarop we freeriden en langlaufen voordat de klok 12 uur heeft geslagen. De rest van de tijd zitten we in de auto, want die 1000 mijl, pak ‘m beet 1500 kilometer, horen natuurlijk ook bij deze roadtrip.

Hier zitten vossen, wolven, adelaars, coyotes, beren en we worden direct getrakteerd op een elk-roedel, grazend naast de weg.

We slapen de eerste nacht met uitzicht op Snow King Mountain, het kleinere skigebied van Jackson Hole. Hier zien we skiërs in het donker, op verlichte pistes, naar beneden glijden. Wij komen net aan van het vliegveld, na een overstap op Salt Lake City en voor ons is het nu bijna 4 uur ‘s nachts. We zijn kapot en duiken eerst het hotelbed in. In Jackson Hole wordt er niet geskied deze trip, in plaats daarvan ontdekken we Grand Teton National Park op sneeuwschoenen en later op de dag trekken we Hoback Canyon in met de sneeuwscooter. Het skigebied van Jackson Hole spreekt voor zich en heeft onze pr niet nodig om bezoekers te trekken. We krijgen een thermosbeker met dampende koffie en een zakje nootjes als we het busje van Laura Krusheske, Jackson Eco Tours Adventure, instappen. Highlight van deze tour is een sneeuwschoenwandeling in het park, maar “onderweg daarheen komen we vast al wat wild tegen”. En daar is geen woord van gelogen. Hier zitten vossen, wolven, adelaars, coyotes, beren en we worden direct getrakteerd op een elk-roedel, grazend naast de weg. “Een harem bestaat uit één bull en maximaal 35 vrouwtjes.” Iets verderop twee geweiloze elanden – moose voor Amerikanen. De reden van het gebrek aan dat prachtige gewei komt aan de orde en Laura voorziet ons van de nodige details. “Een gewei kan tussen mei en september wel 3 mm per dag groeien en is alleen voor de show. Vrouwtjes-elanden zijn namelijk nogal picky. Niet veel verder stoppen we weer langs HighWay 191 waar een kudde bizons van 500 of 600 dieren zich heeft verschanst. Prachtige beesten die op afstand klein lijken, maar van dichtbij immens zijn en hier ooit met tientallen miljoenen over de prairies renden. Door politieke keuzes (het uitroeien van de voedselbron voor de Native Americans), economische keuzes (bizons vertraagden de nieuwe spoorlijnen en brachten schade toe aan locomotieven bij aanrijdingen) en door de (plezier)jacht slonk dit aantal tot onder de honderd aan het einde van de 19e eeuw. En die zaten allemaal hier vlakbij in Yellowstone National Park. Intussen zijn er gelukkig weer een paar honderdduizend in Amerika, waarvan een paar duizend in deze regio. We rijden nog een stukje verder en passeren de rangers post en ingang naar Teton National Park voordat we de sneeuwschoenen onder binden en met Laura een mooie wandeling maken. Ze laat ons een gigantische elkschedel en -gewei zien, een tijdje geleden gevonden door een collega. Ze vertelt over de Teton Mountains, die 70 km lang en 25 km breed zijn. “De top van de Grand Teton is bijna 4200 meter hoog.” Bij deze aantallen fantaseren we hardop over de toerskimogelijkheden in dit onvoorstelbare grote berggebied. “Bill Briggs, een local legend, was jullie voor in 1971 toen hij op houten ski’s de east ridge naar beneden skiede. Niemand geloofde hem totdat ze sporen zagen vanuit een vliegtuigje. Briggs is nu 89 jaar en woont nog steeds in Jackson!”

Na een korte lunch bij een ‘to go’ in het dorp stappen we weer in een minibusje. Dit keer van Teton Co. Bij de olijke Matt George, die de zon, hitte en zee van Miami verruilde voor de bergen, kou en sneeuwscooters van Wyoming. “En dat is de beste keuze die ik ooit maakte!” Hij neemt ons mee naar Granite Hot Springs. We trekken dikke bikerboots aan, passen een stoere helm en krijgen elk een sneeuwscooter aangewezen. In iets langer dan een uurtje cruisen we door de Hoback Canyon, via Granite Creek, Granite Falls en Granite Peak naar de Granite Hot Springs, een natuurlijke warme bron van 35 tot 44 graden Celsius. Het bikerpak gaat uit, de zwembroek aan en we glijden het warme water in om daarna af te koelen in de sneeuw. We sluiten de eerste dag in The Great American West in stijl af in The Million Dollar Cowboy Bar, een toeristenhotspot waar je geweest moet zijn. Voor linedancen hebben we geen energie meer, maar een lokaal biertje gaat er nog net in voordat de luiken weer dichtvallen. Morgen vertrekken we naar het eerste skiresort: Grand Targhee.

“Free refills everyday, all day.” Dit is een beetje de vaste slogan die we deze dag meerdere keren horen uit de mond van onze gids. ‘Tuffy’ skiet al bijna dertig jaar in Grand Targhee en kan het dus weten. Voor hem valt deze winter wat tegen (de winter 2023/24 was qua sneeuwval geen recordbreker), maar voor ons is dit precies waarvoor we de Atlantische Oceaan zijn overgestoken. De hele dag knallen we met Tuffy door diepe poedersneeuw. ‘Ski the Ghee’ noemen ze dat hier. Met vijf liften – Blackfoot, Shoshone, Dreamcatcher, Sacajawea en de nieuwe lift Colter – denk je dat het niet een heel groot gebied is, maar schijn bedriegt want in Amerika skiën ze in boundaries (meer termen uitgelegd aan het einde van dit artikel) en dus is alles binnen de grenzen van het gebied skibaar. We vliegen met Tuffy langs dennenbossen, door de prachtige en typisch Amerikaanse aspen trees en over good old groomers, zoals pistes hier heten.Dit gebied vangt met gemiddeld 500 inch (1270 cm) jaarlijks de meeste sneeuw uit Wyoming, dus alles is gehuld in een witte deken. We maken een stop bij de Shrine Tree, een boom volgehangen met artefacten en memorabilia van uit het gebied vertrokken legendes. Een bijnaam van Targhee is Grand Foggy, en mistig is het inderdaad de hele dag. Of skiën we gewoon de hele dag in een sneeuwwolk? Het sneeuwt in ieder geval vanaf dat we aankwamen totdat we wegrijden. Dat vertrek om zes uur in de ochtend maakt ons extreem droevig, want we moeten door, ook al vegen we zeker veertig centimeter verse sneeuw van de auto af. En als we dan een paar uur later aankomen bij Pebble Creek in Idaho bekruipt ons een weemoedig gevoel. Hier ziet de vallei er zonnig en niet zo wit uit. Hadden we niet gewoon moeten blijven en dit gebied overslaan? Spoiler alert: nee. Dit wordt misschien wel de mooiste skidag die we in jaren hebben gehad. Ik neem je even mee. De Pebble Creek Ski Club werd in 1949 opgericht en dat maakt dat het gebied dit jaar zijn 75ste verjaardag viert. Al heette het een groot deel van die tijd Skyline in plaats van Pebble Creek. Al vanaf de jaren dertig werd er geskied en het had weinig gescheeld of railroad tycoon Averill Harriman had in diezelfde jaren zijn, op dat moment nog papieren droom, Sun Valley hier gesticht in plaats van een paar honderd kilometer verderop in de buurt van Ketchum. Sun Valley was een echt destination resort, ontwikkeld puur om skitoeristen naartoe te krijgen. Er zijn drie liften, waarvan een helemaal naar de top gaat in een ouderwets tempo. En dan heb je dus wederom die hele boundary om te kiezen waar je gaat. Als freerider kun je hier uit je dak gaan. Het terrein is beroemd omdat het zo steil is. “Ski the rock”, zeggen ze hier en “if you can ski here, you can ski anywhere.” Dat gaan we dan maar even proberen. Wij skiën eerst twee keer tussen pistes met de namen ‘Rattlesnake’ en ‘Cherry Bomb’ maar blijven tussen de bomen om te kijken hoe de sneeuw daar is. We ontdekken dat de poedersneeuw hier diep genoeg is om hard te gaan. Na een gesprek met de ski patrollers over de sneeuwcondities en veiligheid, traverseren we steeds meer naar het noordwesten richting North Bowl en skiën buiten de boundary – we hebben snowsafety gear bij ons – nog zeker tien keer de rit van ons leven tussen bomen en over open vlaktes. Diepe poeder, steile hellingen en een blue bird dag, een drieling die je niet vaak tegenkomt op een skitrip. Na afloop van de dag, nog steeds stoked over wat er de afgelopen acht uur is gebeurd, kletsen we wat na met oude locals in de Rock Bottom Saloon, die letterlijk in de kelder zit, onder het genot van wat lokale country en een Amerikaanse ale. Deze trip is nu al een goudmijn!

Tijdens datzelfde biertje reageren mensen verrast op onze volgende bestemming. “Maar als je net hier was, wat ga je dan in Pomerelle doen?” Het volgende skigebied staat namelijk allerminst bekend als een steil skigebied. Het is zelfs vlak te noemen, vooral een gebied voor families en beginners. Maar ondanks dat sluiten we Pomerelle Mountain snel in ons hart. Want hier in Sawtooth National Forest is echt iedereen vriendelijk. We worden door manager Lee en local legend Barry, voorgesteld aan zo’n beetje alle skileraren en personeel van het gebied en we vermaken ons hier opperbest. Een groot voordeel van het niet zo steile terrein is dat je goed kan oefenen met tree skiing. En als het dan ook hier weer de hele dag blijft dumpen, hebben we een topdag. “Het lijkt wel of Howel Canyon een sneeuwstofzuiger is”, aldus Lee. Naast Lee en Barry zijn ook hier veel mensen tijdens de lunch verbaasd waarom we dit gebied op onze lijst hadden gezet. We vallen natuurlijk op met onze Europese accenten in zo’n kleine kantine. “Toeristen komen hier toch voor Sun Valley en Jackson Hole?” We zitten aan een plastic tafel, eten locally famous Barry Burgers en drinken ‘Mountain Time’ en ‘Montucky Cold Snack.’ Het sneeuwt buiten hard. “Wij halen juist veel plezier uit deze onontdekte persoonlijke treasures”, antwoorden we. Als we afscheid nemen aan het eind van de middag geven Lee en Barry ons ook nog een goed gevoel mee voor de volgende bestemming. Het contrast kan namelijk niet groter zijn tussen Pomerelle en Sun Valley waar we naar op weg zijn. “Oe, you’re in for a treat! And we are not sugarcoating it! Je gaat het heel tof hebben daar.” Sun Valley is voor velen het mekka van het skiën en voor skitoeristen zoals wij inderdaad een reden om de oversteek te maken. Eenmaal in de Roundhouse Express, in Sun Valley, de eerste gondel die we deze trip tegenkomen, is het wel even schakelen. Sun Valley is zoveel groter, luxueuzer en drukker dan de gebieden die we hebben bezocht. De stoke is er overigens niet minder om. Amerikanen zijn van nature een soort ski-positivo’s. Het is altijd ‘awesome!’, ‘great!’ of ‘fantastic!’ en in de lift worden we door een paar lokale skiërs getipt om richting de Back Bowls van het resort te gaan waar nog wel wat untouched powder te vinden kan zijn. Dus trekken we het hele resort door, nemen mooie afdalingen in de Easter en Christmas Bowl, maar pakken de mooiste runs helemaal aan de grens van het gebied onder de Seattle Ridge Day Lodge. Vanaf deze enorme houten lodge kan je eindeloos rondjes maken in de bossen onder de lift. Je komt altijd weer uit op de Fire Trail, een smal pad dat je terugbrengt naar de lift, high 5. ‘Ski, smile & repeat’ is ons motto. ‘s Avonds schuifelen we in onze witte badjassen en witte slofjes door de hotellobby waar aan de muur foto’s hangen van Ernest Hemingway, Marilyn Monroe, Arnold Schwarzenegger en Clint Eastwood tijdens een bezoek aan Sun Valley. We nemen een duik in het zwembad op het terras. Zittend in een warm dampend bad, omringd door sneeuw, een craft beer in de hand en een muts op, realiseren we ons dat dit het eerste rustige moment in dagen is. Relaxen op zo’n plek is het zoveelste gouden randje van deze reis. “What’s next?” vraag ik aan Vincent. “Uitslapen morgen?”

Nee, uitslapen is er deze trip – sowieso zelden op skitrip – niet bij. We rijden wederom heel vroeg weg bij het hotel. Maar om een goede reden. We gaan snowcatskiën in Soldier Mountain. Ergens ver weg in de Sawtooth Mountains, blinkt wederom weer een klein skigebied op onze schatkaart. “Soldier Mountain is een locally owned resort met een paar liften en een gezellige crew. Wij maken echter geen gebruik van de liften, maar gaan een dagje met een blauwe pistebully op pad. In de backcountry rijden we vandaag een keer of tien omhoog, waarna we achter onze gids Jeff aan door onaangeraakte poeder weer naar beneden skiën. Runs als Hot legs, waar de benen gaan branden van vermoeidheid, en Sequoia, waar we bijna een kilometer aan hoogtemeters kunnen maken. Wat een ongelooflijk vrij gevoel geeft dit! De machine die ons naar boven brengt, maakt dat het ook stoer voelt. Er is geen telefoonbereik, geen andere tekenen van (ski)leven. We zijn hier in Soldier echt op avontuur.

Dat gevoel van avontuur willen we graag vasthouden. De gevallen sneeuw van de afgelopen dagen moet toch ook ergens buiten een skigebied mooie kansen bieden? Wij, redelijk doorwinterde toerskiërs, hebben alle materialen bij ons om zelf te gaan toeren en freeriden. De goed met sneeuw gevulde skigebieden verhinderden tot nu toe dat we hier gebruik van hebben gemaakt. Maar als we Galena Pass overrijden en Vincent de weerkaarten en sneeuwcondities eens goed heeft bestudeerd, blijkt dat we hier wederom goud in handen hebben. We zetten de auto naast de weg, klikken de ski’s en vellen onder en glijden stap voor stap omhoog, Galena’s Pass op. Het is strakblauw, zonnig, de sneeuw voelt heerlijk zacht en we maken een geweldige toer. Als we een stukje naar beneden skiën door de poedersneeuw, bellen we de Galena Lodge op waar we een afspraak hebben of we ook iets later langs kunnen komen. “We zouden hier graag nog even buitenspelen.” Natuurlijk kan dat. Nog een uurtje kunnen we herinneringen maken tijdens deze laatste sneeuwuren onder Amerikaanse zon. Herinneringen die wij – twee vrienden op een ‘midwinter-treasurehunt’ in een auto gevuld met skispullen, noodrantsoen en een schatkaart van The Great American West – voor altijd zullen koesteren.

Galena Lodge ligt in de Wood River Valley en aan de zuidkant van de Sawtooth Mountains. De blokhut ligt aan de ID75 op een half uur rijden van Sun Valley in Ketchum. Het is van oudsher de laatste outpost voor de Galena Pass. Er ligt hier veel historie, tussen 1879 en 1889 was het hier het drukst. Op veel plekken in The West, zoals in Idaho City en Yukon, werd naar goud gemijnd. Maar hier was zilver het doel. Zilver was de standaard voor het nationale geld en er was dus veel vraag naar. Toen het eerste zilver werd gevonden ontstonden overal aan de Big Wood River kampementen met zilverzoekers. Maar de plek was bijzonder uitdagend voor mining. De winters zijn lang en koud met veel sneeuw. De nederzetting raakt in verval en wordt een spookstadje dat in de komende eeuw andere economische functies krijgt. Als Sun Valley Ski Resort in Ketchum in 1938 neerstrijkt, brengt dat de eerste skiërs. “Tegenwoordig wordt hier alleen toerisme gemijnd”, valt te lezen in ‘The Unique History of Galena’, een boekje dat je voor 5 dollar kunt kopen in de levendige lodge. Galena Lodge is nu eigendom van de gemeenschap en wordt sinds 2023 gepacht door Kyle en Chelan OldeMeyer. In de regio kun je erg mooi skitoeren zoals wij deden op de Galena Pass, maar bij de lodge zelf ligt de focus op langlaufen en (sneeuwschoen)wandelen. Rio, the loaner dog, kan je meenemen op wandeling. De tweejarige husky/shepherd- mix is ondertussen bekend op TikTok. Je kunt er lekker lunchen en ze hebben ook toffe yurts in het bos om te overnachten. Wil je met een skigids de omgeving ontdekken, dan kan dat met Sawtooth Mountain Guides. Zij bieden ski touring days aan op Galena Pass of Banner Summit. Ze hebben ook meerdaagse trips bij de Williams Peak Hut in de Sawtooths.

GALENA LODGE
@galenalodge
www.galenalodge.com

SAWTOOTH MOUNTAIN GUIDES
@sawtoothguides
sawtoothguides.com

Dagpassen in Amerika zijn in vergelijking met de Alpen erg prijzig. Het kan daarom lonen om een speciale pas aan te schaffen die je een aantal (meestal 2) of onbeperkt toegang geeft tot meerdere skigebieden. Maar welke pas kies je en waar moet je allemaal op letten?

INDY PASS
Independent Pass, gericht op kleine en veelal zelfstandige skigebieden. Je krijgt 2 dagen skiën per gebied en korting op een derde dag. Deze pas was voor onze trip de beste investering geweest, maar is voor aankomend seizoen al uitverkocht.
Prijs: <450 dollar
www.indyskipass.com

MOUNTAIN COLLECTIVE
Gericht op grotere resorts over de hele wereld. Ook hier gericht op 2 dagen skiën per resort met korting op dag 3. Reis je het hele jaar achter de sneeuw aan, kan deze pas interessant zijn, want er zitten ook gebieden op het zuidelijk halfrond bij.
Prijs: 600 dollar.
www.mountaincollective.com

ICON PASS & EPIC PASS
ICON Pass & EPIC Pass richten zich op grotere resorts en unlimited skiën met uitzondering van blackout dagen. Je dient dus rekening te houden met feestdagen en hierbij de Amerikaanse feestdagen
niet vergeten. Deze passen zijn wel prijziger. Prijs is variabel en ze beginnen bij 800 dollar. Wil je helemaal geen beperkingen, ben je bijna 1300 dollar kwijt.
www.ikonpass.com & www.epicpass.com

WYOMING
1. Jackson Hole

IDAHO
2. Grand Targhee
3. Pebble Creek Ski Area
4. Pomerelle
5. Sun Valley
6. Soldier Mountain
7. Bogus Basin

GREAT AMERICAN WEST
Wyoming en Idaho behoren bij The Great American West, een samenwerking van Idaho, North Dakota, South Dakota en Wyoming in het noordwesten van Amerika. Wij bezochten vooral Idaho en een dun strookje van Wyoming.
www.greatamericanwest.nl
@GreatAmWest & #GreatAmericanWest

IDAHO: THE GEM STATE!
Oorspronkelijk werd Idaho bevolkt door Native Americans en het was een van de laatste gebieden uit de VS dat door Europeanen werd verkend. In 1890 werd Idaho als 43ste staat toegevoegd aan de Verenigde Staten. Idaho heeft bijna 2 miljoen inwoners en grenst in het noorden aan Canada en in Amerika aan de staten Washington, Oregon, Montana, Wyoming, Nevada en Utah. Bijnamen van de staat zijn ‘The Potato State’ vanwege de vele aardappels die uit de grond komen en ‘The Gem State’ vanwege de hoeveelheid edelstenen en natuurlijke schatten zoals Craters of the Moon en Hells Canyon.
www.visitidaho.org
@visitidaho

WYOMING: THE COWBOY STATE!
Wyoming is de 44ste staat van Amerika en heeft op 8 na het grootste landoppervlak. Wyoming grenst aan Colorado, Utah, Montana, Idaho, South Dakota en Nebraska. Het heeft ongeveer een half miljoen inwoners en is daarmee de minst bevolkte staat van de VS. Er zijn twee nationale parken: Yellowstone en Grand Teton. Er zijn ook twee nationale monumenten: Devils Tower en Fossil Butte. De hoofdstad is Cheyenne, hier wonen 64.000 inwoners. Bijnamen zijn ‘The Equality State’ en ‘The Cowboy State’. Dat laatste is zeker niet zo gek als je weet dat de nationale sport rodeo is. Naast paarden zijn (maar vooral waren) hier veel bizons en er liepen ooit dinosauriërs rond. Je kan in de staat fantastisch wandelen, fietsen, sneeuwscooter rijden, klimmen, hot springs bezoeken, wilde dieren bekijken en natuurlijk wintersporten!
www.travelwyoming.com
@visitwyoming #ThatsWY

Hier hebben we niet geskied, maar dit stadje is zo beroemd dat we het wel meenemen in deze info. We raden aan om hier een dagje te skiën als je de tijd hebt.

Website: jacksonhole.com
Social media : @JacksonHole
Nachtskiën kan vlakbij in het kleinere skigebied: Snow King Mountain
Hoogste punt: 3185 meter
Skibaar terrein: 2500 acres/plusminus 10 km
Vertical drop: 4139 feet/1261 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 458 inch/1163 cm
Activiteiten:
1. De sneeuwschoenwandeling boekten wij bij
Jackson Hole Eco Tour Adventures
www.jhecotouradventures.com en @jacksonholeecotours
2. De Snowmobile tour naar Granite Hot Springs
boekten we bij Teton Tour Co.
www.tetontourco.com en @tetontourcompany

“Hier sneeuwt het bijna altijd.” En dat deed het dus ook de hele dag dat wij er waren. En de dag erna, en die daarna, enzovoort.

Website: www.grandtarghee.com
Social media: @grandtargheeresort
Fun fact: in het gebied staat een ‘Shrine Tree’, een boom volgehangen met items van vertrokken (of overleden) personen.
Nachtskiën? nee
Hoogste punt: 3006 meter
Skibaar terrein: 2602 acres
Vertical drop: 2270 feet/691 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 500 inch/ 1270 cm

Pebble Creek is een tof, klein communityresort voor de gevorderde skiër waar je fantastisch steile afdalingen kan maken. In de boundary en ernaast. Je hebt een million dollar view vanaf het hele gebied over de vlakke vallei in het dal.

Website: pebblecreekskiarea.com
Social media: @pebblecreekskiarea
Fun fact: Sun Valley was hier bijna neergestreken, maar koos toch voor een andere plek.
Hoogste punt: 2636 meter
Skibaar terrein: 1100 acres
Vertical drop: 2200 feet/670 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 225 inch/571 cm

Een supervriendelijk en gezellig familieresort met verrassend veel sneeuw. Een ideale plek om door de bomen te leren skiën vanwege het vriendelijke terrein.

Website: pomerelle.com
Social media: @pomerellemountain
Fun fact: meeste sneeuwval van Idaho, hier skiën kan sinds 1940
Nachtskiën? Yes
Hoogste punt: 2671 meter
Skibaar terrein: 500 acres
Vertical drop: 1002 feet/305 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 500 inch/1270 cm

Het grootste resort dat wij bezochten. Bekend vanwege de rich and famous die er skiën maar ook vanwege de vele, vele toffe runs die je er kan doen. Sun Valley is gastlocatie voor de Alpine World Cup Finals van 22 tot 27 maart 2025.

Website: www.sunvalley.com
Social media: @sunvalley #sunvalleystoke
Fun fact: eerste stoeltjeslift ter wereld (1936)
Nachtskiën? Yes op Dollar Mountain
Hoogste punt: 2789 meter (Mt Baldy)
Skibaar terrein: 2553 acres
Vertical drop: 4028 feet/1227 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 220 Inch/558 cm

Een klein, maar gezellig skigebied met een belangrijke troef: je kan er snowcatskiën. Met een blauwe pistebully als lift ski je het terrein achter het skigebied.

Website: www.soldiermountain.com
Social media: @soldiermountain
Fun fact: Bruce Willis was ooit eigenaar van het skiresort en doneerde het later aan een stichting die gerund werd door locals. Intussen is het skigebied weer een paar keer van eigenaar gewisseld.
Nachtskiën? nee
Hoogste punt: 2187 meter
Skibaar terrein: 1150 acres
Cat skiing terrein: 2000 acres
Vertical drop: 1425 feet/434 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 200 inch/508 cm

Op de allerlaatste avond van een verre reis ben ik meestal aan het pakken, al bezig met het vertrek de volgende dag. In Idaho doen we dat anders. Ook de laatste avond wordt volledig benut en we gaan vlakbij Boise nachtskiën. Op 45 minuten rijden ligt Bogus Basin. Bogus heeft veel snelle liften en opent een gigantisch terrein voor een avond in de sneeuw. Ongelooflijk als je beseft dat alles met lampen moet worden verlicht. Night skiing is hier populairder dan overdag bochten draaien, wat als redelijk uniek gezien kan worden. Hier voel, proef en ervaar je de cityvibe van jonge mensen die niet gaan stappen, maar jibben in het snowpark. Van ouderen die niet gaan sporten maar samen skiën. En van vrienden die niet op café afspreken maar op de berg samen een biertje drinken na een paar uur wintersporten.

Website: www.bogusbasin.org
Social media: @bogusbasin
Fun fact: in 40 minuten rij je van downtown Boise naar de lift.
Nachtskiën? Yes, a whopping 200 acres
Hoogste punt: 2311 meter
Skibaar terrein: 2600 acres
Vertical drop: 1790 ft/546 meter
Gemiddelde jaarlijkse sneeuwval: 159 inch/400 cm

Elk skigebied heeft ski patrollers in dienst die zorgen voor de veiligheid op en naast de pistes. Helly Hansen organiseert elk jaar de International Ski Patrol Day (in 2025 op 10 februari) om deze gepassioneerde skiërs in het zonnetje te zetten. Wij spraken in elk skigebied wel een paar patrollers. Over het algemeen zijn de ski patrollers in Amerika erg servicegericht en die wij spraken gaven ons tips over de beste hellingen, adviezen over veiligheid en geheime tips voor mooie runs. We maakten een kleine videocompilatie die je kunt zien op de website van HighlifePlus. Voor meer info over de International Ski Patrol Day en ski patrollers ga naar de speciale pagina op de website van Helly Hansen.

www.hellyhansen.com/ski-patrol
www.highlifeplus.com

BOUNDARY
In Amerika gebruiken ze een boundary-systeem, alles binnen deze grens is gecheckt en veilig verklaard. Daar kan je overal naar beneden. Buiten de boundary verlaat je het gebied en ben je direct in de backcountry en op jezelf aangewezen. Ga je buiten de boundary dan ben je on your own en bij sommige gebieden staat op het verlaten van de boundary vanuit het gebied een boete.

GATES
Ga nooit zomaar onder een lint door. Verlaat een gebied alleen via de speciaal aangeduide poorten en zorg er dan voor dat je een pieper, schep en sonde bij je hebt. Een goede voorbereiding van je route is onontbeerlijk tezamen met kennis over het weer en de lawinesituatie.

TREEWELLS
Een treewell is een diep gat tussen de takken van ingesneeuwde naaldbomen. De combinatie van grote hoeveelheden sneeuw en bomen die hun naalden niet verliezen kan voor gevaarlijke situaties zorgen. Ski je tussen de bomen, rijd dan altijd samen met een buddy en houd elkaar in de gaten. Daarnaast is een fluitje waar je te allen tijde bij kunt, een handig accessoire.

TELEFOONBEREIK
In Amerika is het veel normaler dat je op plekken geen telefoonbereik hebt in de bergen. Iets om rekening mee te houden!

WEERBERICHTEN
Tijdens deze reis maakten wij gebruik van de app ‘OpenSnow’. Hier vind je alles over uitgebreide weerberichten, lokale weervoorspellers en toegang tot de lawineberichten op 1 plek. Een betaalde app, maar zijn geld meer dan waard.

VERZEKERING
Controleer altijd je bergsportverzekering voorafgaand aan je reis. Kosten voor bergredding kunnen gemakkelijk hoog oplopen in Amerika.

GIDSEN
De titel ‘berggids’ is in Amerika geen beschermde titel. Wil je met bergprofessionals op pad, dan is het aan te raden om altijd even naar hun opleiding te vragen.