Wildkogel-Arena

Tussen de overdaad van een paar van Oostenrijks bekendste wintersportplaatsen ligt een bescheiden maar toonaangevend skigebied: de Wildkogel-Arena.

Het is zaterdagochtend en Neukirchen am Großvenediger ontwaakt onder een heldere hemel. De wolken die de afgelopen dagen nog boven het dal hingen, zijn vertrokken en hebben in hun laatste nacht een verse laag sneeuw achtergelaten. De boomtoppen zijn wit, buiten kun je wolkjes blazen met je adem. Op wat nog steeds traditioneel gezien een wisseldag van reizigers in elk skigebied is, is de zaterdag juist een perfecte dag om de piste op te gaan. Met name in de ochtend. Dan heerst er een bepaalde rust die je maar zelden op een van de andere dagen van de week ziet. Het gerommel en gestommel van vertrekkende of aankomende reizigers blijft in het dal hangen zoals de laatste mistflarden voordat ze aangeraakt worden door de warmte van de zon. De zaterdagochtend is anders, het is een dag voor de mensen uit de omgeving, zeker als de dag zo begint als vandaag. Een lange werkweek is er zo uitgeskied als de sneeuwcondities erbij liggen als nu. De hoofdpijn van de vrijdagavond is zo weer weggewaaid met de frisse berglucht van vanochtend. Vanuit de stoeltjeslift Ganzeralm lijkt de Wildkogel-Arena wel het decor van een Wes Anderson-film in de winter. Een perfecte miniatuurwereld, waar alles klopt. De takken van de bomen bedekt onder precies het juiste laagje sneeuw. De berghutten net zo onberispelijk als de geruite overhemden van het personeel dat de tafels klaarzet. De bochten waarmee skiërs de pistes af glijden in precies de juiste vorm. Alles klopt vanochtend, inclusief de perfecte sneeuwcondities. Zacht genoeg om doorheen te snijden, droog genoeg om in elke houding in je bocht grip te houden. En vers genoeg om een paar prachtige sporen te trekken tussen de pistes door.

Als er één skigebied in Oostenrijk het predikaat overzichtelijk verdient, dan is het wel de Wildkogel-Arena. Dat zit hem in de bescheiden grootte, want met een totaal van 75 pistekilometers kun je hier niet een week lang de berg af zonder dezelfde afdaling te nemen. Maar het zit ook in de vorm. Het grootste deel van het gebied ligt in een kom. Omringd door bergtoppen die de tweeduizend meter ruimschoots passeren, voelt de Wildkogel-Arena als een veilige speeltuin voor wintersporters. Aan de horizon steevast een prachtig uitzicht op rotsformaties en besneeuwde bergen. Ben je hoog genoeg, dan zie je zelfs de drieduizenders opdoemen in de verte, waaronder de Großvenediger en als je echt goed kijkt de Großglockner. Maar die kom zorgt ervoor dat je van alle kanten de berg af kunt, en toch steevast op hetzelfde punt uit lijkt te komen. Het is een van de redenen waarom het gebied zich zo profileert als familiebestemming. Elkaar kwijtraken in dit gebied lijkt bijna onmogelijk. Het enige dat je goed in de gaten moet houden, is dat je Neukirchen niet met Bramberg verwart tijdens het skiën. De Wildkogel-Arena wordt gedeeld door beide plaatsen, maar zelfs al beland je aan de andere kant van de berg, de weg ertussen is maar een paar kilometer lang en met de gondel ben je ook zo weer omhoog. Wil je trouwens wel meer variatie en pistekilometers? Dan ligt de Wildkogel-Arena perfect om een aantal andere gebieden in de buurt uit te proberen. Het Zillertal ligt om de hoek, en met een Zillertaler Superskipass, die slechts een fractie meer kost dan de pas voor de Wildkogel-Arena, kun je beide gebieden met elkaar combineren. Dan nog steeds niet verzadigd? Aan de andere kant ligt Kitzbühel op minder dan een uur rijden.

Na een serie zorgeloze afdalingen onder de rotsachtige toppen van de Frühmesser en de Großer Rettenstein is het tijd voor koffie, en een van de plekken met het beste uitzicht is de Wildkogel Alm. Niet alleen omdat je je daar kunt vergapen aan het landschap van nationaal park Hohe Tauern aan de andere kant van het dal, maar ook omdat de berghut pal aan dé trots van het gebied ligt: de langste verlichte rodelbaan ter wereld. Nu is verlichting niet nodig op een ochtend dat de zon zo ongedwongen schijnt, maar de vrolijkheid van de voorbij suizende sleetjes werkt op z’n minst sfeerverhogend. De rodelbaan zit in het dna van het skigebied. Waar je bij berghutten aan de piste doorgaans rekken vol ski’s en snowboards ziet, staan er bij de Wildkogel Alm overal sleetjes. Ga ook maar na. Maar liefst veertien kilometer lang kun je afdalen op de rodelbaan en dan kom je zo’n 1300 meter lager uit dan de top van de Smaragdbahn. Het is een activiteit waar je bijna een dagdeel voor uittrekt en waar je zo nog een keer aan wil beginnen als je beneden bent. Er zijn zelfs wekelijkse rodelworkshops om de eeuwenoude wintersport die rodelen is nog wat serieuzer onder de aandacht te brengen. Want met alleen sleetje rijden doe je de rodelbaan in Bramberg tekort, daar komt nog net wat meer toewijding bij kijken. Inmiddels trekt de zaterdagochtend langzaam maar zeker aan ons voorbij. De middag lonkt. Het wordt iets drukker op de pistes, de terrassen van de berghutten stromen vol en geef iedereen eens ongelijk, met de zon zo fier aan de hemel. Weer terug in de kom van de Wildkogel-Arena doen we nog een serie afdalingen. Dat is ook een van de pluspunten in het gebied. Als je het rustig aan wil doen, dan kuier je rustig op je ski’s door het gebied. Een pad hier, een blauwe piste daar. Maar wil je je ski’s even testen en je benen laten branden, dan is het tempo zo opgeschroefd. Met een paar heerlijke rode en zwarte afdalingen precies in het midden van het gebied met stoeltjesliften die soms wel vijf verschillende pistes bedienen. Om aan het eind van de dag weer neer te strijken bij een van de berghutten in de zon. Die staat inmiddels helemaal aan de andere zijde van de hemel en verlicht de bergtoppen boven de pistes goudgeel.